Βλέμμα που κοιτάει πέρα απ’ τον ορίζοντα …

(Σαν σήμερα χάσαμε μια δυνατή, ανεπανάληπτη πένα. Αυτή του Γιάννη Ρίτσου).

Την εικόνα του τη διατηρώ νωπή στη μνήμη μου από τότε, (1981-1982 θα ήταν), που γύρισα τη νύχτα την κεραία της τηλεόρασης, για να δω Ελλάδα και τον άκουσα για πρώτη φορά να απαγγέλνει στην ΕΡΤ το γνωστό για μένα ποιήματα του. «ΟΙ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ TOY ΚΟΣΜΟΥ».

Όπως έγγραφε και απάγγειλε τα ποιήματά του ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΡΙΤΣΟΣ.

Έτσι με το τσιγάρο στο χέρι του και με το βλέμμα να κοιτάει πέρα απ’ τον ορίζοντα…

ΕΤΣΙ ΜΙΚΡΟ ΗΤΑΝ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΑΣ

Έτσι μικρό ήταν τ’ όνειρό μας.
Μα τούτο τ’ όνειρο ήταν τ’ όνειρο
όλων των πεινασμένων και των αδικημένων.
Κι οι πεινασμένοι ήταν πολλοί
κι οι αδικημένοι ήταν πολλοί
και τ’ όνειρο μεγάλωνε σιγά-σιγά.
Μεγάλωνε πάντοτε
το ίδιο στρογγυλό σαν το ψωμί
και το ίδιο στρογγυλό και σαν τον ήλιο
και το ίδιο στρογγυλό και σαν τη γη
και το ίδιο στρογγυλό σαν τον ορίζοντα.
Ετούτο τ’ όνειρο των πεινασμένων,
τ’ όνειρο των αδικημένων
όλου του κόσμου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ