«Όλες του κόσμου οι Κυριακές …»

Πριν από πολλά χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, παγκόσμιο φεστιβάλ λαϊκού τραγουδιού διοργανώθηκε στην Αμερική. Διαγωνιζόταν πολλές χώρες. Το πρώτο βραβείο το κέρδισε Ιταλός τραγουδιστής. Δηλαδή, τότε, τιμήθηκε το Ιταλικό τραγούδι.

Όταν ρώτησαν τον Ιταλό ερμηνευτεί να εκφραστεί για την επιτυχία του, λέει κατενθουσιασμένος:

«Χαίρομαι πολύ για την απόφαση της Ελλανοδίκης Επιτροπής, που βράβευσε το τραγούδι μου! Εγώ τραγούδησα το τραγούδι, ο Έλληνας όμως το έκλαψε!».

Ο Ιταλός αξιολόγησε αντικειμενικά το ελληνικό τραγούδι, το ανέβασε ψηλά. Εκεί που του αρμόζει.

Ξεκινώντας από αυτό το συγκεκριμένο γεγονός, σκέφτεσαι γενικά, το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Παίρνεις ένα, έτσι τυχαία, από τα πολλά και προσέχεις πρώτα τους στίχους του:

Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου… Τι χρώματα, τι μουσικές μες στο χαμόγελό σου! (Λευτέρης Παπαδόπουλος)

 Σε αγγίζουν, σε συγκινούν, σου μιλάνε στην ψυχή οι στίχοι αυτοί.

Ξεχωρίζεις, σε δεύτερη φάση και απολαμβάνεις μόνο τη μουσική επένδυση, την ακούς και τη θαυμάζεις πραγματικά και αυτή. (Χρήστος Νικολόπουλος)

Στο τέλος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εκλεχτή ερμηνεύτρια, παίρνει το τραγούδι, το ενσαρκώνει μέσα στην ψυχή της κι όταν το κάνει δικό της, το μεταφέρει ατόφιο σε σένα – τον ακροατή. (Χαρούλα Αλεξίου)

Στίχοι, μουσική και ερμηνεία, πλέον ως ένα σώμα το πετυχημένο τραγούδι, το ακούς και σε συνεπαίρνει!

Σε απογειώνει!