Κι ένα λιγότερο ασπρομάντηλο…
Ψες, ενώ μαθαίνουμε την απώλεια της Δημητρούλας Κορκάρη, παιδική φίλη της μάνας μου, σκεφτήκαμε την ημέρα που την επισκεφτήκαμε στο σπίτι της.
Ο νους της, στα όσα μας έλεγε τότε, κολλημένος στα περασμένα …
Ενώ καθόμασταν στον καναπέ, μου είπε με τρεμάμενη φωνή, που έβγαινε με παράπονο από τα βάθη της ψυχής της:
«Ρουπηθήκατε εσείς οι νέοι και μείναμε εμείς τα κούσιαλα εδώ στο χωριό…!».
Όταν χωρίσαμε, με έβγαλε ως το πρέκι του σπιτιού της, μου έσφιξε το χέρι και κατασυγκινημένη μού λέει:
«Τα δέοντα στη Μάνα σου! Πες της ότι θα ανταμώσουμε εκεί!». Κι εννοούσε με το «εκεί» το νεκροταφείο – την Αγία Παρασκευή.
Σήμερα, θα πάει και αυτή να ξεκουραστεί! Την κούρασε πολύ η ζωή!
Ελαφρύ να είναι το χώμα που θα τη σκεπάσει! Να έχει καλό παράδεισο! Αιωνία της η μνήμη!