«ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΚΑΚΑΒΙΑ…»

«ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΚΑΚΑΒΙΑ…»

Είναι παρεξηγήσιμος ο τίτλος, το αντιλαμβάνομαι. Προκαλεί! Σε οδηγεί ακόμα και ως απλό πολίτη, να σκεφτείς ότι εδώ γίνεται λόγος για νοσταλγική κατάσταση για το πρώην δικτατορικό καθεστώτος. Σε επιθυμία για σύνορο κλειστό και σε απόκλιση της επαφής με την Μητέρα Πατρίδα.

Όμως δεν είναι έτσι … άλλα εννοώ εγώ…

Ο τίτλος είναι δανεισμένη έκφραση. Παρμένη από παρήλικες, που την λένε συχνά στον τόπο μας.  Την έχουν σχεδόν στην κόχη της γλώσσας κι ερμηνεύουν το ζήτημα αυτό διαφορετικά.

Σου τη λένε όλο παράπονο οι καημένοι από το πρωί με την «καλημέρα» του Θεού. Μόλις ανοίγουν το στόμα και ξεκινούν μαζί σου κουβέντα.

Ορίστε ποια είναι η εμμονή τους, σου εξηγούν:

«Το άνοιγμα του συνόρου ξεμυάλισε τον κόσμο. Πήραν οι νέοι το σακάκι κι έφυγαν. Εξαφανίστηκαν. Έγιναν καπνός. Παράτησαν γονείς, σπίτια, χωράφια, χωριό, την μικρή μας όμορφη Πατρίδα.

Τις περιουσίες…

Έχουμε στρωμένο το τραπέζι, με όλα τα καλά, εμείς, οι παλιοί σήμερα, δεν κλαιγόμαστε. Αλλά έχουμε, δυστυχώς, ξέστρωτη την ψυχή.  Νιώθουμε πικραμένοι.

Η καρδιά μας είναι χωρισμένη στα δύο;! Μισή από δω, μισή από κει;! Φεύγοντας τα παιδιά, άδειασε ο σουφράς!»

Αυτά από τους παρήλικες.

Τώρα, τι λέω προσωπικά, εγώ:

«Αν σκεφτόμασταν ορθολογικά, από την πρώτη στιγμή της ανατροπής του πρώην συστήματος, θα δρομολογούσαμε, σίγουρα, καλύτερες λύσεις. Με στόχο: Ένα σημαντικό κομμάτι των ανθρώπων μας να έμενε άνετα με απασχόληση στον τόπο.

Να εκμεταλλευόμασταν τον γόνιμο κάμπο, τα βοσκοτόπια, τις πιθανότητες για επιχειρηματική δραστηριότητα…

Μεν φύγαμε από τον τόπο μας, αλλά και από μακριά του κάνουμε μεγάλη ζημιά. Όσοι είναι χρεωμένοι σε τράπεζες, σε εφορία στην Ελλάδα της δύσκολης κρίσης κι έχουν στο λαιμό φορεμένη θηλιά, για να την βγάλουν, παλεύουν να ξεχρεωθούν.

Για να λύσουν το πρόβλημα, πουλάν το σπίτι, το χωράφι, που έχουν στο χωριό σε αλλόθρησκους, σε αλλοεθνείς.

Αλλοιώνουμε έτσι σιγά – σιγά, πόντο – πόντο, παραδίνουμε με τα ίδια μας τα χέρια, τον τόπο μας. Ξεπουλάμε φτηνά την Πατρίδα μας…

Κακά ξεμπερδέματα…

… Σε καιρό δημοκρατίας, ελευθερίας…, σε εξελισσόμενη εποχή όλα αυτά. Με ολάνοιχτη, προφανώς, την πόρτα της Κακαβιάς…»

Σχετικά άρθρα: