Οικογένεια ταλαντούχων

(Πινελιά)

Όταν ήμουν στο Λύκειο κι είχα ξεκινήσει να γράφω δήθεν στίχους, έκανα παρέα με τον Βαγγέλη.  Ας ήταν μηχανουργός, έγραφε συνήθως ποίηση και μετέφραζε από την ελληνική στην αλβανική γλώσσα και αντιστρόφως ποιοτικά λογοτεχνικά κείμενα.

Ήταν η περίοδος που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας απαγορευμένα ελληνικά βιβλία. Αυστηρώς ακατάλληλα για εκείνη την εποχή. Τα τυλίγαμε με εφημερίδα, τα κρύβαμε καλά κάτω από το σακάκι, για να μην τα έβλεπε το κακό μάτι …

Ερχόταν στο σπίτι μου, τον επισκεπτόμουν κι εγώ. Τότε ήταν που πρόσεξα, σε ξεχωριστό δωμάτιο, πέρα από το σπίτι του, βιβλιοθήκη και στούντιο ζωγραφικής.

Στο χώρο αυτό, διάβαζε, εμπνεόταν και έγραφε τα ποιήματά του, ο Βαγγέλης. Λίγο πιο πέρα, σε τρίποδο, ο Νίκος ζωγράφιζε τα τοπία του, τα πορτρέτα του… Κάπου, σε μιαν άκρη, ήταν ακουμπημένη μια κιθάρα. Ο Νίκος από μικρός ασχολούνταν και με τη μουσική.

Έξω στην μεγάλη αυλή, στρωμένη με μπετό και με πλάκες, ένα μεγάλο κομμάτι, στην είσοδο, ήταν χωματότοπος, ο μικρός Λευτέρης χτυπούσε δυνατά τη μπάλα στον τοίχο κι ανησυχούσε τη γειτονιά.

Η Ντίνα, μικρούλα κι αυτή, έπιανε από την άκρη το κάτασπρο φουστάνι της και χόρευε ξέγνοιαστα.

Η μητέρα τους, η Κούλα, ξεσήκωνε σε ράλι σχέδια, κεντούσε σε ραπτομηχανή: σεντόνια, κουρτινάκια, τραπεζομάντιλα, μαξιλάρια, σχεδόν όλη την προικιά για νιόπαντρες …

Ολόκληρη η οικογένεια Μήλου, δημιουργούσε καλλιτεχνικά. Οι ωραίοι άνθρωποι, έχουν την καλαισθησία στο αίμα τους.

(Ο πίνακας ζωγραφικής είναι από τη συλλογή του Νίκου ΜΗΛΟΥ)