Ο Ρήγας και το αποτύπωμα της υστεροφημίας του

Ο Ρήγας και το αποτύπωμα της υστεροφημίας του

Του Αλκιβιάδη ΝΤΑΛΕ

(Αντί του επικήδειου… και το «μυστικό» ενός τραγουδιού)

Όσο και αν περνούν οι μέρες, όσο και αν οι μέρες γίνουν μήνες και οι μήνες χρόνια, η απώλεια κάποιων αγαπημένων προσώπων αφήνει πίσω ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Ο Ρήγας ή κατά το επίσημο: Παναγιώτης ΠΑΤΣΑΝΗΣ, δεν ήταν απλά ένα συγγενικό μου πρόσωπο. Ήταν κάτι παραπάνω από αδερφός, φίλος, σύμβουλος, στήριγμα, συνοδοιπόρος στα καλά και στα δυσάρεστα, στις χαρές και στις λύπες μας. Ήταν ο άνθρωπος που στην άβυσσο της ψυχής του, θα έβρισκες πάντα μια όαση γαλήνης.

Σίγουρα, η υστεροφημία ενός ανθρώπου καθορίζεται από το έργο που αφήνει πίσω. Τα αποτυπώματα της κοινωνικής προσφοράς του Ρήγα θα τα βρεις σε όποια πέτρα και αν σηκώσεις σε όλο το Πωγώνι.

Αλλά και από τον καθωσπρεπισμό του χαρακτήρα του. Ήταν ο άνθρωπος που περίμενε, ξεπροβόδισε και υπηρέτησε τους πάντες, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα. Από επίσημους και φαρισαίους, φίλους και συγγενείς, μέχρι τον τελευταίο τσομπάνο που κατέβαινε κατάκοπος από τα υψώματα της Νεμέρτσικας, για ένα κιλό αλάτι και δύο λίτρα πετρέλαιο.

Η πόρτα του σπιτιού του ήταν πάντα ανοιχτή. Ο ίδιος ήταν η προσωποποίηση της έκφρασης: «Παναγία μου φέρε φίλους!».

Έτσι κι έφυγε… μια συννεφιασμένη Αυγουστιάτικη μέρα. Χωρίς επισημότητες και διθυράμβους, με συνοδεία από πλήθος απλών ανθρώπων, φίλους και συγγενείς, που τόσο αγάπησε και αγαπήθηκε.

Συμβαίνει, κάποιοι άνθρωποι να μένουν στην λαϊκή μνήμη και από ορισμένες απλές, άγνωστες λεπτομέρειες. Οι στοίχοι από τον αυθόρμητο και χειμαρρώδη επικήδειο λόγο του Κώστα Ίσου:

«Αυτός που το τραγούδι έπαιρνε:
-Τ’ ακούς τ’ ακούς μωρ’ μάνα;
Σήμερα ακούμε γι’ αυτόν,
λυπητερά να χτυπά η καμπάνα»…

«κρύβουν» ένα ανείπωτο μυστικό.

Το συνηθισμένο αυτό τραγούδι:

«Τ’ ακούς τ’ ακούς, μωρ’ μάνα,
τι λέει ο άντρας μου;
Θέλει να με χωρίσει,
κρίμα τα νιάτα μου!»

… έγινε πρώτο στις προτιμήσεις.

Και το πιο εκφραστικό του, από τότε, όταν στο βωμό της πάλης των τάξεων και της αποστασιοποίησης από κάποια θλιβερά συμβάντα στα πέτρινα χρόνια της Δικτατορίας, κάποια διεφθαρμένα και άσπλαχνα μυαλά, ασφαλίτες που παρίσταναν και το φίλο του, τον παρότρυναν να διαλύσει την οικογένειά του. Έκρουσαν όμως σε τοίχο που έστησε ο ίδιος και η οικογένειά του, εισπράττοντας ηχηρή απάντηση:

«Ως εδώ και μη παρέκει!».

Να γιατί στην συνείδηση όλων μας αυτό έγινε «Το τραγούδι του Ρήγα».

«Τ’ ακούς τ’ ακούς, μωρ’ μάνα,
τι λέει……………».

Τα χρόνια θα κυλούν… και όσες φορές με την πολυτσανίτικη παρέα, τους γκαρδιακούς του φίλους και συγγενείς θα βρισκόμαστε σε γιορτές και πανηγύρια, το τραγούδι του θα ψηλαφίζει τα χείλη μας, ο αντίλαλός του θα ερεθίζει την μνήμη μας και ο Ρήγας θα δηλώνει παρών!

Σαν να μην έφυγε ποτέ!

Σχετικά άρθρα: