ΠΛΕΚΤΑ, ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ακόμα και στα βαθιά γηρατειά, ο άνθρωπος θέλει κάτι να κάνει. Όχι για τίποτε άλλο, απλά, για να περνάει τον χρόνο του. Για να αποδείξει ότι ακόμα είναι χρήσιμος και καλός. Ότι αποδίδει.

Άλλοι ξηλώνουν ό,τι πλεκτό τους βγει μπροστά και μαζεύουν το νήμα σε κουβάρια. Η γλυκιά μου μάνα, ευτυχώς, δεν ξηλώνει άσκοπα. Κι ό,τι νήμα βρίσκει, το αξιοποιεί.  

Συνήθως, αγοράζει καινούργιο μάλλινο νήμα και πλέκει με αυτό πούπες, κουκούλες, κάλτσες (ψηλές – κοντές) γάντια…

Τυλίγει τα πλεκτά με νάιλον, τα κάνει δέμα κι έπειτα τα στέλνει από ‘δω από ‘κει. Τα κερνάει. Τα δωρίζει. 

Τα πλεκτά των χεριών της, για μικρούς και μεγάλους – μονόχρωμα, έγχρωμα – μην σας φαίνεται καθόλου παράξενο… διανέμονται σ0τους μαχαλάδες του χωριού, προσφέρονται σε συγχωριανούς …

Πέρασαν και το σύνορο. Ακόμα και στους «μαχαλάδες του κόσμου» έφτασαν: εκτός Ελλάδας, σε Αμερική, Τσεχία, Καναδά.

«Ανησυχούν» συχνά τη μάνα μου φωνές από την άκρη του κόσμου.  Φίλοι, γνωστοί και συγγενείς από μακριά, αυτές τις μέρες της νέας χρονιάς, εκφράζουν τις ευχαριστίες τους.

02/01/2016