Διεκρίνετο δια την εργατικότητα, την φιλομάθειαν, την αγάπην προς τους φίλους και την Πατρίδα

Διεκρίνετο δια την εργατικότητα, την φιλομάθειαν, την αγάπην προς τους φίλους και την Πατρίδα

ΠΟΡΤΡΕΤΑ

Νικόλαος Κ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ό μακαρίτης ιατρός Βασίλειος Γιαννόπουλος ή, όπως ήτο περισσότε­ρον γνωστός εις την Δουβιανήν και την Δρόπολιν, Βάσος Μύλος, έγεννήθη εις την Δουβιανήν το 1913, καταγόμενος εξ αρχαιότατης οικογένειας του χωρίου, συνδεδεμένης δια συγγενικών δεσμών με όλην σχεδόν την Δουβιανήν. Από μικράς ηλικίας ο αείμνηστος Βάσος εδείκνυεν εξαιρετικήν κλίσιν διά τα γράμματα και την μάθησιν γενικώτερον. Αποφοιτήσας της Αστικής Σχολής Δουβιανής το 1928 υπό διδασκάλους τον Νεοκλή Λιανίδην και τον Κ. Σκαπέταν, έδωσεν εισιτηρίους εξετάσεις εις το γυμνάσιον Πωγωνιανής, όπου αριστεύσας κατ’ αυτάς, ενεγράφη εις την πρώτην τάξιν του παλαιού τετραταξίου γυμνασίου, διακρινόμενος δια την επίδοσίν του εις όλα τα μαθήματα, ιδιαιτέρως δε εις τα μαθηματικά. Φοιτήσας εις το ακριτικόν γυμνάσιον της Πωγωνιανής, το οποίον πολλάς καί μεγάλας υπηρεσίας προσέφερεν κατά τους χρόνους εκείνους εις τους εκ Βορείου Ηπείρου Ελληνόπαιδας, επί δύο έτη, συνέχισε τα μαθήματα των λοιπών τάξεων εις την Ζωσιμαίαν Ιωαννίνων, επιδείξας και εκεί την αυτήν φιλομάθειαν καί πρόοδον.

Το 1931 ό Βάσος Γιαννόπουλος απεφοίτησεν εκ της ιστορικής Ζωσιμαίας Σχολής. Ήδη έφηβος, φιλομαθής και διψών δι’ επιστημονικάς σπουδάς, είχεν εκλέξει την επιστήμην, προς την οποίαν ιδιαιτέραν είχε κλίσιν, την ιατρικήν. Αφού έδωσεν εισιτηρίους εξετάσεις, ενεγράφη εις την Ιαστρικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών, εις την οποίαν εφοίτησεν ανελλιπώς, καταταγείς εις τους πτυχιούχους της το 1937. Ειδικευθείς ακολούθως εις την Παθολογίαν, ήρχισε να εξασκή το επάγγελμα του ιατρού εις τας Αθήνας κατ’ αρχάς, και βραδύτερον εις την ιδιαιτέραν του πατρίδα, το Αργυρόκαστρον, το Δέλβινον και τους Αγίους Σαράντα. Διάφορα όμως ατυχήματα της ζωής του, επίκραναν ιδιαιτέρως τον ευγενή και υπερήφανον ιατρόν, επλήγωσαν το φιλότιμόν του και υπέσκαψαν την υγείαν του, δια τούτο και προσβληθείς υπό ανιάτου δια την εποχήν του νόσον, απέθανεν νεώτατος εις Αθήνας τον Μάιον του 1947, εις ηλικίαν 34 ετών.

Ο αείμνηστος φίλος διεκρίνετο δια την εργατικότητα, την φιλομάθειαν, την αγάπην προς τους φίλους και την πατρίδα, την Ηπειρωτικήν φιλογένειαν και την Ηπειρωτικήν παράδοσιν. Μέλος αχώριστον της Δροπολίτικης Φοιτητικής Συντροφιάς εις το ιστορικόν καφενείον της οδού Πειραιώς 22, του αειμνήστου συμπατριώτου Δ. Τσάρα, έδιδε ζωήν εις την παρέαν, εσκόρπιζε την χαράν με τα ωραία του ανέκδοτα, εγύριζε με εθαιρετικήν επιτυχίαν το παθητικόν δροπολίτικον τραγούδι και ήτο δια τους νεωτέρους συμπατριώτας φοιτητάς, οδηγός και καθοδηγητής, ενθαρρύνων αυτούς δια του παραδείγματός του εις τας σπουδάς και την επιστήμην.

Ό θάνατός του δυστυχώς εστέρησε την πατρίδα από ένα εξαίρετον επιστήμονα και τους φίλους και γνωστούς, από πιστόν και ειλικρινή φίλον, οι οποίοι όμως ουδέποτε θα παύσουν να διατηρούν ζωηράν την άνάμνησίν του.

(Από το βιβλίο Η ΔΟΥΒΙΑΝΗ ΤΗΣ ΔΡΟΠΟΛΕΩΣ Β. ΗΠΕΙΡΟΥ, Αθήναι 1970)

Σχετικά άρθρα: