ΘΩΜΑΣ ΣΙΑΡΡΑΣ: Μια επιβλητική μορφή που προκαλεί τεράστιο θαυμασμό
Πάρης ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ
(Το ανάστημα του ανδρός…)
Θα ήθελα να γράψω δυο λόγια για έναν άνθρωπο που γνώρισα κάλλιστα. Τον Θωμά Σιάρρα από την Καλογοραντζή. Γεννήθηκε το 1931. Ο πατέρας του οικονομικός μετανάστης στην Αμερική ήταν ένας αφοσιωμένος οικογενειάρχης. Ο Θωμάς, τελειώνοντας τη μεσαία σχολή Αργυροκάστρου δουλεύει σαν δάσκαλος στη Δρόπολη. Σε συνέχεια, ανώτατες σπουδές και τελικά καθηγητής της Έδρας των Αγγλικών στο Πανεπιστήμιο των Τιράνων. Οι αξίες του τον ανέβασαν, σκαλί – σκαλί, ψηλά!
Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος και απ’ όπου και αν πέρασε, άφησε το στίγμα του, μια επιβλητική μορφή, που προκαλούσε τεράστιο θαυμασμό. Πολύ απλός με όλους! Με μια διάθεση να βοηθά ακούραστα τον κόσμο χωρίς αντάλλαγμα. Ένα σπάνιο και έμφυτο στοιχείο αυτό του ξεχωριστού χαρακτήρα του.
Το σπίτι του, στα Τίρανα, ήταν πάντα ανοιχτό για κάθε συμπατριώτη. Είχε παντού γνωριμίες και φιλίες, βασισμένες στην αλληλοεκτίμηση.
Με την πτώση του δικτατορικού συστήματος και το καλωσόρισμα της Δημοκρατίας, φυσικό επακόλουθο ήταν, η ενασχόλησή του με τα κοινά, να σκύψει πάνω στα προβλήματα μας, σαν αντιπρόεδρος της «Ομόνοιας» και του Ελληνισμού εκτός μειονοτικών περιοχών. Πάντα με την διακριτική ψυχραιμία, τη μετριοπάθεια, προσπάθησε να λύσει προβλήματα και να βοηθήσει στα δύσκολα πρώτα χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους. Η άποψή του πάντα ήταν σεβαστή και υπολογίσιμη από όλους, μέσα στις γνωστές συγκρούσεις και διαφωνίες που χαρακτηρίζουν τον χώρο μας, τη φυλή μας.
Ξαφνικά νοσεί και καταλήγει σε νοσοκομείο των Αθηνών στις 31.12.1994. Η τελευταία του επιθυμία ήταν, τα οστά του κάποια στιγμή να αναπαυτούν στο χωριό του, στα «χαλίκια», όπως συνήθιζε να λέει. Έφυγε πρόωρα ένας ακέραιος και υπέροχος άνθρωπος, που είχε πολλά να δώσει ακόμα, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό, πρώτα στην οικογένειά του και μετά σε όλους μας. Δεν έτυχε ποτέ να ακούσω μια αρνητική άποψη για αυτόν τον άνθρωπο.
Υστερόγραφο:
Τον γνώρισα πολύ καλά και από κοντά, ήταν πρώτος μου εξάδελφος. Στα πέτρινα χρονιά της σκλαβιάς, ήταν μαζί μας, δίπλα μας. Περνούσε την πόρτα του σπιτιού μας νύχτα, για να μην τον δει μάτι καταδότη, που θα έδινε αναφορά στα όργανα, για το ποιος μπαίνει και βγαίνει στο σπίτι του «εχθρού του λαού».
Στους γάμους των παιδιών σου μας ήθελε εκεί, παρόν, την μάνα μας στα δεξιά στον τόπο της ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ! Να σου λέγαμε ότι είναι πολύ επικίνδυνο, εσύ όμως να επιμένεις! Αυτό τα λέει όλα για το ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΣΟΥ!
… Μπορώ να μιλάω ώρες ολόκληρες για σένα, στις ατέλειωτες ώρες που μιλάγαμε τα καλοκαίρια. Θυμάμαι μια κουβέντα σου, να λες: «Αν τύχει και δεν έρθω ένα καλοκαίρι στο χωριό, δεν περνάει εύκολα ο υπόλοιπος χρόνος!». Αυτό σημαίνει αγάπη για την Πατρίδα, που είναι το μεγαλείο της ψυχής σου! Προσπάθησα να αποφύγω τα βαθιά μου συναισθήματα. Ξέρω ότι δεν σου αρέσουν! Είναι, όμως, πολλοί λίγα αυτά που έγραψα. Έφυγες ξαφνικά και νωρίς, αφήνοντας μια ανοιχτή πληγή για όλους μας και ιδιαίτερα για την οικογένειά σου! Να είσαι καλά PROFESSOR..εκεί που είσαι…!
