Κάποιοι άνθρωποι είναι κομμένοι και ραμμένοι για να διδάσκουν

Κάποιοι άνθρωποι είναι κομμένοι και ραμμένοι για να διδάσκουν

Βασίλης ΧΟΥΤΑΣ

(Αφιερωμένο κείμενο με πολύ αγάπη και εκτίμηση, στον σπουδαίο εκπαιδευτικό, Βασίλη Λαχανά!)

Η μαθηματικού, που της είχαμε πάρει τον αέρα, μας προειδοποίησε χαριτολογώντας … αλλά και ευχαριστημένη:

– Έχω ράμματα για τη γούνα σας φέτος – μας είπε, – θα σας έρθει ένας καινούριος στη Χημεία, που θα σας συγυρίσει καλά!

Ο «καινούργιος μας έδινε δυο ολοκαίνουργα μαθήματα! Πρώτη φορά θα συναντούσαμε τη Χημεία και την Ανατομία του ανθρώπου στην σχολική μας ζωή. Είχαμε ακούσει από άλλους πως η Χημεία … δεν είναι παιγνίδι! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά … ο χημικός θα ήταν και ο επιμελητής της τάξης μας!!!

Η σκέψη ότι αυτή τη χρόνια είμαστε «άτυχοι», πολύ λίγο κράτησε για μένα και τους περισσότερους συμμαθητές μου! Από την πρώτη ώρα κιόλας του μαθήματος, που ήταν και ώρα γνωριμίας, άκουσα μια φωνή μέσα μου να ψιθυρίζει εγωιστικά:

 – Έτσι θέλω να γίνω …, σαν και αυτόν!!! Να έχω πολλές γνώσεις … και να ξέρω πως να τις μεταφέρω στους άλλους!!!

Ήταν όντος αυστηρός ! Είχε ακαδημαϊκό ύφος στην τάξη … και μας αντιμετώπιζε ως ενηλίκους! Ήμασταν όμως και ολόκληρα γαϊδούρια, – δεκατεσσάρων ετών!

Ο τρόπος που εξηγούσε το μάθημα … , με άφηνε με το στόμα ανοιχτό! Μην χάσω κάποια λέξη του και δεν την καταπιώ, – δεν με πείραζε που είχαν μέσα …χλώριο, νιτρικό οξύ …

Μας είχε κάνει τη Χημεία ελκυστικό μάθημα …και ας το βάζουν στα πόδια οι περισσότεροι άνθρωποι, μόλις την αντικρίσουν! Κάθε Τρίτη, είχε καθιερώσει μια προαιρετική ώρα μαθήματος, εκτός σχολικού προγράμματος! Την είχε ονομάσει: «Ο επιστημονικός κύκλος». Σε αυτή την ώρα, που γινόταν χωρίς απουσιολόγιο και βαθμολόγιο, απαντούσε σε διάφορες απορίες που είχαμε από οποιονδήποτε τομέα της επιστήμης!

Είχα γράψει μια φορά στην «κόλα» μου:

«Σε όλο τον ζωικό κόσμο, το αίμα έχει κόκκινο χρώμα. Γιατί; Έχει κάποια σημασία το κόκκινο χρώμα; Θυμάμαι, κατά λέξη, την απάντηση που είχε δώσει την επόμενη Τρίτη και θα την θυμάμαι για πάντα:

– Το χρώμα από μόνο του …, δεν έχει απολύτως καμία σημασία! Τα οξείδια του σιδήρου όμως, στα οποία οφείλεται το κόκκινο χρώμα του αίματος, είναι ζωτικής σημασίας για τους οργανισμούς του ζωικού κόσμου! Αν ο οργανισμός μας είχε προσαρμοστεί να χρησιμοποιεί τα οξείδια του χαλκού … (εδώ σχημάτισε στον αέρα, το στίγμα των εισαγωγικών με τους δείχτες του) το αίμα μας θα είχε πρασινωπό χρώμα και εσύ, Χούτα…, θα έκανες ξανά την ίδια ερώτηση!

Όχι! Δεν έχω μνήμη ελέφαντα! Η αναφορά του στα «οξείδια του χαλκού» λειτούργησε ως κουμπάκι της φωτογραφικής μηχανής στον εγκέφαλό μου και αποτύπωσε ανεξίτηλα όλο το σκηνικό εκείνης της απάντησης:

Θυμάμαι ακόμα και τη φορούσε, σε πιο σημείο της τάξης βημάτιζε αργά, στο πρόσωπο φαινόταν κουρασμένος, πάνω στο γραφείο του υπήρχε μόνο ένα περιοδικό, το «Shkenca dhe jeta», εγώ δεν καθόμουν στην δική μου θέση, αλλά στη μεσαία σειρά …!

… Κάποιοι άνθρωποι … είναι κομμένοι και ραμμένοι για να διδάσκουν! Κάτι έχουν στα γονίδια τους! Βρίσκουν όλα σου τα πλήκτρα … και σου τα πατούν όπως θέλουν !!!

… Μια ώρα την εβδομάδα, – την τελευταία ώρα, μας έδινε και το μάθημα της Ζωγραφικής! Συμπληρωματικά! Δεν είχε σπουδάσει ζωγραφική! Ήταν όμως και σε αυτό … ταλαντούχος! Σε αυτή την ώρα μαθήματος … βλέπαμε έναν άλλο άνθρωπο μέσα στην τάξη!!! Τον πιο χαλαρό από όλους! Εμείς σπεύδαμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό! Απολαμβάναμε λίγο « χαβαλέ» στην τάξη, που τόσο πολύ μας τον στερούσε στις ώρες της Χημείας και της Ανατομίας!

Ήθελε άραγε … να ξεκουραστεί λιγάκι …ή ήξερε πολύ καλά τι έκανε;! Ας απαντήσει κάποιος ζωγράφος … , δεν το ξέρω! Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι πέρασαν αρκετές δεκαετίες από τότε … και αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να διδάσκει!!!

Στα παλιά του λημέρια …, δεν υπάρχουν πια παιδιά, για να τους πει πόσο μικρά είναι τα ηλεκτρόνια και πόσο γρήγορα «τρέχουν»! Ούτε από ποσά οστά αποτελείται το ανθρώπινο κρανίο! Έχει αλλάξει αντικείμενο διδασκαλίας!

Τώρα παίρνει μια «παραπονεμένη» μυλόπετρα, από τα ερείπια εκεί στο Λυκομύλι … σου την «πετάει» κατακέφαλα … και ότι κατάλαβες … κατάλαβες! Δεν είσαι πια δεκατεσσάρων, να σου τα λέει δέκα φορές!

Τη άλλη φορά … θα βρει μια βαθύρριζη Δάφνη! Ζει εκεί που αναπαύονται οι νεκροί … και δεν λέει να πεθάνει! Κάθε φορά που τις αφαιρούν λίγα κλαδιά για να αποχαιρετήσουν κάποιο νεκρό …, εκείνη μπήγει τις ρίζες της ακόμα πιο βαθειά στο χώμα! Έτσι … για να μην την παρασύρει ποτέ … κανένας «Βοριάς…»!!!

Πάλι δεν κατάλαβες;!  Ξαναδιάβασε το κείμενό του! Όπως έλεγε και εκείνος συχνά – πυκνά στην τάξη … , η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης!

Και κάποια άλλη φορά … πλησιάζει μια … «μελαγχολική» γίδα! Ναι, σωστά το διάβασες …, πλησιάζει και απαθανατίζει στον φακό του …, μια γίδα να κοιτάζει καταθλιπτικά και ασάλευτη … προς ένα σημείο του ορίζοντα! Προς εκείνο το σημείο … που κρυφοκοίταζες και εσύ …, για πολλές δεκαετίες!!!

Διαβάζοντας αυτά τα δημοσιεύματα και πολλά αλλά … μπορείς … αν θέλεις να μείνεις στην επιφάνεια, να σχολιάσεις εύκολα: – γράφει ο Δάσκαλος ο Βασίλης έτσι για να περνάει τα βράδια του! Ή μάλλον, για να μη σκουριάσει η παλιά του πένα!

Αν «σκάψεις» λίγο πιο βαθειά όμως … θα συναντήσεις ένα διαφορετικό Κόσμο!

Θα σκοντάψεις σε ένα ολόκληρο βουνό από βιβλία! Θα διαβάσεις … αμέτρητα χιλιόμετρα ποδαρόδρομο στον καύσωνα …, στο χιόνι …, στη βροχή …! Θα ακούσεις αμέτρητους καυγάδες … με αδιάβαστους μαθητές!!!

… Αλήθεια, τη θυμάμαι την πένα του Δάσκαλου του Βασίλη! Ήταν μεταλλική … κίτρινη! «Εφτακοσάρες» τις λέγαμε αυτές τις πένες, γιατί κόστιζαν εφτά εκατοστάρικα εκείνη την εποχή! Για τους περισσότερους μαθητές … ήταν άπιαστο όνειρο!

Όταν την έβγαζε την πένα αυτή από την εσωτερική τσέπη του σακακιού …. και έβαζε μια κουκκίδα στο τετραγωνάκι, που αντιστοιχούσε στο όνομά σου και την ημερομηνία μέσα στο βαθμολόγιο … , σήμαινε «τρόχισε το μυαλό σου … θα σηκωθείς στον πίνακα!». Θα το μάθαινες εγκαίρως …., από τους συμμαθητές σου που καθόταν μπροστά! Είχαμε τους δικούς μας κωδικούς επικοινωνίας μέσα στην τάξη!

Και … θα σηκωθείς στον πίνακα …, σήμαινε αλίμονό σου αν σου « λείψει» η αν σου «περισσέψει» κάποιο άτομο υδρογόνου στο αποτέλεσμα της χημικής αντίδρασης!!!

… Και ας ήταν τόσο μικρούλια τα ρημάδια …!!!

Σχετικά άρθρα: