«ΦΑΣΟΛΙΑ ΤΡΩΤΕ, ΓΙΑ ΦΑΣΟΛΙΑ ΜΟΛΟΓΑΤΕ…!»

(Μια μικρή παλιά ιστορία)

Μιλήσαμε μόνο λίγα λεπτά με έναν σκεπτικό άνθρωπο, που έχει ιδέες, θέληση και πόνο για τον τόπο μας. Κι εξάγαμε μαζί αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα.

Ο πραχτικός, Βαγγέλης Γκέλιος, σου προτείνει λύσεις, αλλά κανείς δεν κάθεται να τον ακούσει. Δεν τον καλεί κανείς ούτε για να πιούνε μαζί έναν καφέ…!

«Εκεί που είναι ο κόσμος χρειάζεται υποδομή, μεγαλύτερη προσοχή – σου λέει -. Η Δερβιτσάνη που έχει τον κόσμο και είναι μεγάλο χωριό, να μετατραπεί σε κωμόπολη, σε βασικό κέντρο. Σε Πρωτεύουσα του τόπου μας. Χωρίς να παραμεληθούν, με τίποτε, οι άλλες περιοχές».

Κι αναφέρει τη φράση, για να επισφραγίσει πιστά αυτό που είμαστε. Την οπισθοδρόμησή μας:

«Κατά το ’60 με ’70 γύρισε πίσω ο λαλο – Κούλας – γέρος πια και κονομημένος – από την Αργεντινή, για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στο χωριό, την Καλογοραντζή.

Του έλεγαν τότε οι Γοραντζινοί τα ακουστά τους και τα συνηθισμένα, ότι εκεί, στη μακρινή χώρα, ο κόσμος τρώει με τρικούλι.

Ο μυαλωμένος λάλος «εξηγούσε» – αλλά ποιος να τον καταλάβαινε εκείνη την εποχή – : «Εσείς φασόλια τρώτε, για φασόλια μολογάτε …!».

Και γελούσε…

Περίεργο. Το ίδιο συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Επικρατεί η καθυστέρηση. Τα χρόνια κυλάνε, στην πορεία αλλάζουν πολλά πράγματα, αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει.

Μένει ίδιος.

Κουβαλάει τα ίδια μυαλά.