«30 χρόνια υποσχέσεις για 12 χιλιόμετρα δρόμο»

«30 χρόνια υποσχέσεις για 12 χιλιόμετρα δρόμο»

ΑΙΧΜΕΣ

Του Μενέλαου ΜΑΤΣΑ

Λέει το λαϊκό τραγούδι:

«Τάξε πεθερά στη νύφη,
μην ιδρώνεις, μη φοβάσαι,
ο χορός και τα κλαρίνα,
δε σε στέλνουν στο σεντούκι.
Την επομένη του γάμου,
εσύ θα σέρνεις το χορό σου,
όπως θες και όπως γουστάρεις,
μη ρωτάς καν τον γιο σου…».

…Μαζί με τις Πασχαλιάτικες ευχές, μας ρίξανε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ένα γλυκόπικρο ποτήρι: Ο δρόμος του Πωγωνιού έγινε πραγματικότητα, πήραν οι αρμόδιοι την μεγάλη απόφαση. Διαδόθηκε το νέο παντού. Έμελλε και αυτό να γίνει. Μαζί με το αρνί να «μασήσουμε» και την πολυπόθητη, χιλιοειπωμένη,  «χαρμόσυνη είδηση».

Ακολούθησαν τα χαμόγελα, τα λουλούδια, ενθύμιο οι γελαστές φωτογραφίες και σίγουρα κανένα μικρό τσιμπούσι. Μαζί με τις ευχές του Πάσχα και η ευχή μας: «Μακάρι να θέλει η τύχη και ο Θεός να ’ναι η τελευταία!…».  

Οι φωτογραφίες και τα πρόσωπα των πολιτικών κατά καιρούς αλλάζουν, οι μόνοι που μένουν σταθεροί και ακλόνητοι είμαστε ΕΜΕΙΣ, οι Πωγωνίσιοι και ο καταστραμμένος ΔΡΟΜΟΣ μας. Οι μεν να τάζουν και να συναλλάσσονται καρέκλες και εμείς να χειροκροτούμε, να προσφέρουμε λουλούδια, να δίνουμε ευχές και διαδικτυακά like. Έχουν τάξει δαχτυλίδια στο Πωγώνι (το δακτύλιο του Πωγωνιού=unaza e Pogonit ) άπειρα, αλλά γάμο με την καλή έννοια της έκφρασης, δεν είδαμε ακόμα.

Πολλές φορές ακούσαμε για κονδύλια, για χορηγίες, εισπράχθηκε και χρήμα από τον κοσμάκη, αλλά κανείς, μα κανείς, δεν απολογήθηκε ποτέ σε κανέναν και για τίποτε.

Το Πάσχα, όμως, πέρασε, όπως περάσανε σε αυτά τα σχεδόν 30 χρόνια και βάλε και οι υποσχέσεις. Οι ευχές, τα βιολιά, μαζί με το «πιστεύω» και την «υπομονή», όμως έχουν ένα τέλος.

Τα σοβαρά έργα γίνονται με οικονομικό προϋπολογισμό και σχέδια ειδικών μηχανικών. Θα ήταν σώφρον, λογικό και αποδεκτό, να ανακοινωθεί επίσημα ότι ξεκίνησε η διαδικασία για μία κοινοπραξία των δύο συμμετεχόντων ενδιαφερόμενων Δήμων: Πωγωνίου – Δερόπολης και Λιμποχόβου – Ζαγοριάς. Να συμπράξουν, να καταμεριστούν τα επενδυτικά έξοδα, αλλά και να αποκομίσουν τα οφέλη για τους δημότες και προσωπικά για τους ίδιους.

Δεν είναι τόσο δύσκολη όσο παρουσιάζεται, η αποπεράτωση ενός δρόμου 12 χιλιομέτρων. Υπολογίστε τα έξοδα στα 30 χρόνια, που έγιναν συνήθως τα καλοκαίρια, για να παρουσιαστεί μία ομαλή εικόνα, οι μισθοδοσίες για τους συντηρητές, τα ποσά που επενδύθηκαν από τα χωριά μέσω συλλόγων, τα καταστραμμένα οχήματα που κυκλοφορούν και οι κίνδυνοι που καραδοκούν είναι πραγματικό μαρτύριο.

Είναι γεγονός ότι το «φτωχό» αλβανικό κράτος ασφαλτόστρωσε δρόμο για την Ζαγοριά, διαπερνώντας τα κατσάβραχα του Τσαγιούπι. Το χειμώνα… με τα χιόνια… όμως (;!) Θα είναι ευκαιρία,  σωστή επιλογή, πιθανή λύση εάν οι δύο πλευρές προσπαθούσαν να εντάξουν την κατασκευή του δρόμου αυτού σε Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα, όπως το Intereg. Τα υπόλοιπα είναι: άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Προσωπικά, επιθυμώ να είμαι ο άπιστος Θωμάς, παρά το ανθρωπάκι. Έρχονται βουλευτικές και δημοτικές εκλογές …

Ίδωμεν.