Αναζητείται καθαρίστρια

Γράφει η Λιλά; Σταμπουλόγλου

«Έχεις καμιά καθαρίστρια να μου συστήσεις;»

Όποιος δεν έχει δεχτεί ή δεν έχει κάνει την παραπάνω ερώτηση, μάλλον δεν ζει στον πλανήτη Ελλάδα. Η απάντηση της ερώτησης, δε, αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολη. Το να βρεις καθαρίστρια στις μέρες μας δεν είναι καθόλου απλό, οι περισσότερες έχουν γεμάτη ατζέντα.

Αναρωτιέσαι πώς γίνεται σε μια χώρα που τα έσοδα του μέσου νοικοκυριού δεν αρκούν για να καλύψουν βασικές υποχρεώσεις, τόσοι πολλοί να θέλουμε και να βρίσκουμε τελικά τα λεφτά για να καθαρίζει κάποιος άλλος τα σπίτια μας. «Στη Γερμανία δεν υπάρχει αυτή η συνήθεια» είπε φίλος που μένει εκεί, σχετικά ευκατάστατος μάλιστα, όταν με είδε απορημένη που το καθάρισμα του σπιτιού το έχουν αναλάβει ο ίδιος και η γυναίκα του. Εδώ το να έχεις καθαρίστρια είναι σχεδόν αυτονόητο για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, και είναι έτσι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Οι μετανάστες έβγαλαν ψωμί καθαρίζοντας τα σπίτια των Ελλήνων. Μια ολόκληρη γενιά γυναικών, κυρίως από τη Βουλγαρία και την Αλβανία, έφτασαν πριν από δεκαετίες στα μέρη μας και έπιασαν τις χλωρίνες και τις σφουγγαρίστρες επειδή δεν θέλαμε να τις πιάσουμε εμείς. Εριξαν ιδρώτα μέσα στα ακίνητά μας και πήγαιναν από τον έναν στον άλλο ακούραστα. Κάποιες από αυτές αντιμετώπισαν το πόστο τους με μεγάλη υπευθυνότητα και επαγγελματισμό και κατάφεραν να ζήσουν ολόκληρες οικογένειες.

Η γενιά των γυναικών εκείνων έχει μεγαλώσει πια, συνταξιοδοτείται από τη χλωρίνη ή, αν την κρατάει ακόμα στα χέρια της, το κάνει σε άλλες χώρες, στις οποίες μετανάστευσε αφήνοντας πίσω το δικό μας, ασταθές οικονομικά, πεδίο. Και τώρα ψάχνεις καθαρίστρια και δεν βρίσκεις.

Για να μιλήσουμε με όρους οικονομίας, η ζήτηση ατόμων για καθαρισμό υπερβαίνει κατά πολύ την προσφορά. Δεν είναι μόνο τα νοικοκυριά που επιμένουν στη συνήθεια της καθαρίστριας, είναι και οι επαγγελματικοί χώροι, είναι και τα τουριστικά καταλύματα παντός είδους. Εκεί να δείτε τι γίνεται, πόσο δύσκολο είναι να βρεις ανθρώπους να αναλάβουν τον καθαρισμό τους. Και πόσο ζητάνε όσοι κάνουν τη δουλειά.

«Θα γίνω κι εγώ καθαρίστρια» είπε μια γνωστή, χαριτολογώντας, ενώ έψαχνε καθαρίστρια για το Airbnb της σε νησί και οι τιμές ανά ώρα άγγιζαν τα 18 ευρώ. Τόσο πάει το κουστούμι σε κάποιες τουριστικές περιοχές τη σεζόν, και το να βρεις άνθρωπο να αναλάβει μετατρέπεται σε αποστολή, ακόμα και αν είσαι διατεθειμένος να δώσεις όσα ζητά. Εδώ έχει μετατραπεί σε αποστολή για το σπίτι σου, που και εκεί οι τιμές ανά ώρα κυμαίνονται περίπου στα δέκα ευρώ.

«Πήγαινε», απάντησα στη γνωστή, όχι χαριτολογώντας, αλλά σοβαρολογώντας. Γιατί να μην κάνεις κάτι που έχει τόση ζήτηση και πληρώνεται αδρά; Δύσκολη δουλειά να καθαρίζεις, ασφαλώς, αλλά και ποια δουλειά δεν είναι δύσκολη πια; Στις μισές δουλειές σού βγαίνει η ψυχή και στις άλλες μισές η μέση.

Μόνο χαριτολογώντας το σκέφτεσαι, βεβαίως, να εργαστείς ως καθαρίστρια, γιατί έχεις πτυχία, εξειδικεύσεις, περγαμηνές, και δεν μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου αγκαλιά με χλωρίνες. Η χειρωνακτική εργασία δεν είναι του επιπέδου σου. Σε μια κοινωνία σπουδαγμένων θεωρείται κατώτερος εκείνος που ξεβουλώνει την τουαλέτα και καθαρίζει τη σκάλα, παρ’ όλο που τον αναζητάς και δεν τον βρίσκεις.

Γι’ αυτό και το έλλειμμα εργαζομένων στα ταπεινά χειρωνακτικά επαγγέλματα  είναι τεράστιο στη χώρα, ενώ από την άλλη όχθη συνωστίζεται μια στρατιά με πτυχία αλλά χωρίς εργασιακή προοπτική. Και οι περισσότεροι, που δεν έχουν μεταναστεύσει για να βρουν εργασία στον τομέα τους, προτιμούν να κάθονται στα αυγά τους, σε ένα εργασιακό ημίμετρο ας πούμε, και με το επίδομα του ΟΑΕΔ και μια βοήθεια των γονιών να περιμένουν μέχρι να βρουν τη θέση που τους αρμόζει.

Δεν είναι παράλογο να θες κάτι που να ταιριάζει με την ειδίκευσή σου, ειδικά όταν έχεις φάει τόσα χρόνια σε σπουδές. Αλλά τι θα κάνεις όταν τα δεδομένα γύρω σου φαίνεται ότι –το πιθανότερο– δεν θα ικανοποιήσουν τις προσδοκίες σου; Καθαρίστριες ζητάνε όλοι, όχι project manager. Και από δικηγόρους και φιλολόγους, να, σε κάθε γωνιά και από ένας. Αν αποφασίσεις να καθαρίζεις σπίτια, θα βγάλεις σίγουρα έναν μισθό. Ίσως, μάλιστα, προχωρήσεις και τόσο που θα χρειαστείς και προσωπικό.

Τις προάλλες, γυρνώντας από τη δουλειά, είδα την κυρία που καθαρίζει επί χρόνια την είσοδο της πολυκατοικίας μας παρέα με έναν κύριο ο οποίος σφουγγάριζε μαζί της: «Από ‘δω ο άντρας μου. Δουλεύουμε μαζί πια» είπε. Λίγο καιρό μετά έβαλε στη δουλειά και τον γιο της που, αν και πτυχιούχος μηχανικός, παρέμενε άνεργος για χρόνια: «Αναλαμβάνουμε γραφεία και τουριστικά καταλύματα, σας το λέω να το ξέρετε. Πάρτε και την κάρτα μας» είπε η μητέρα-μάνατζερ της οικογενειακής επιχείρησης καθαρισμού.

Μου φάνηκε απίθανο. Καταρχάς γιατί είδα το ταμπού «εγώ δεν καθαρίζω σπίτια» να έχει γκρεμιστεί σε τέτοιο βαθμό που και οι άντρες είχαν πιάσει τα καθαριστικά στα χέρια. Ηθελα να ρωτήσω τη μητέρα-μάνατζερ αν είναι ευχαριστημένη με τα έσοδα της επιχείρησης. Η απάντηση ήρθε αυτόματα. Οταν σταμάτησαν να έρχονται για τη σκάλα της πολυκατοικίας.

«Έφυγαν για Χαλκιδική. Θα καθαρίζουν καταλύματα εκεί», μου είπε μια γειτόνισσα. «Είκοσι ευρώ την ώρα παίρνουν εκεί, κατάλαβες;», πρόσθεσε.

Κατάλαβα. Και μπράβο τους.

Πηγή: Protagon.gr