Απέναντι στον Υπουργό…
Του Λάμπη Οικονόμου
Συμμετείχα σε μια ευρεία ανάλυση, για τα ετήσια αποτελέσματα του προσωπικού του κυριότερου και μοναδικού χειρουργικού νοσοκομείου της χώρας. Για να εξήγαγα τα σωστά συμπεράσματα, είχα οργανώσει με ορισμένους καταξιωμένους γιατρούς γενικό έλεγχο στο ίδρυμα, για το οποίο ακούγονταν παράπονα σχετικά με παραλείψεις στις υπηρεσίες των ασθενών.
Πραγματικά η κατάσταση ήταν απαράδεκτη. Παρόλη την τεράστια δουλειά που γίνονταν, ορισμένοι γιατροί, διευθυντές κλινικών και πανεπιστημιακοί καθηγητές, είχαν μετατρέψει το ίδρυμα σχεδόν σε κτήμα τους, σε λαχανοπάζαρο. Εμπαινόβγαιναν οι επισκέπτες χωρίς συγκεκριμένο ωράριο. Η αναρχία επικρατούσε ακόμα και μέσα στους χειρουργικούς θαλάμους.
Έχοντας υπόψη όλα αυτά τα ανησυχητικά προβλήματα, μετά από τις εισηγήσεις των ομιλητών στη σύσκεψη, στο τέλος άσκησα σκληρή κριτική χωρίς καμιά επιφύλαξη, ανεξαρτήτως της θέσης που κατείχε ο καθένας.
Ήλπιζα ότι στο ίδρυμα θα γινόταν γρήγορα η στροφή. Η εξυγίανση της κατάστασης προς όφελος του απλού πολίτη.
Δεν πέρασε από το νου μου, όμως, το βασικότερο. Ότι στο νοσοκομείο αυτό, για πολλά χρόνια στη σειρά, υπηρέτησε σαν χειρουργός ο ίδιος ο Υπουργός κι ότι η κριτική ασκήθηκε σε φίλους του.
Έτσι που το κακό δεν άργησε να γίνει.
Το πρωί μόλις ο Υπουργός μπήκε στο γραφείου του, αφού είχε μάθει κάθε λεπτομέρεια, με κάλεσε σε αναφορά. Χωρίς να με ρωτήσει καν, για το τι συνέβη στη σύσκεψη, με προειδοποιεί:
-Άλλη φορά, χωρίς την έγκρισή μου, δεν θα πατήσεις σε αυτό το νοσοκομείο!
Έφυγα από το γραφείο του δυσαρεστημένος και με την πρώτη ευκαιρία σε ευρεία σύσκεψη του Υπουργείου ανάφερα ξανά όλη την κατάσταση. Αυτή τη φορά ασκώντας κριτική και στον Υπουργό.
Το γεγονός αυτό έγινε αφορμή να ψυχρανθούν οι σχέσεις μας κι εγώ να συνεχίσω κανονικά τη δουλειά και τη συνεργασία μου από κει και πέρα με τον υφυπουργό, με τον οποίο διατηρούσα ομαλές σχέσεις.
Από το βιβλίο: Μια ζωή που δεν ξεχνιέται, εκδόσεις ΑΡΓΥΡΩ 2014