Αποχαιρετώντας τον Δημήτριο Αργυροκάστρου
Συνηθίζεται, όταν κάποιος φεύγει, να λέγονται μόνο καλά λόγια – να τον εξιδανικεύουμε, να τον «αγιοποιούμε». Δεν θα το κάνω για τον μακαριστό Μητροπολίτη Αργυροκάστρου, άλλωστε ούτε εκείνος θα το ήθελε, ούτε το έχει ανάγκη. Είχα επαγγελματική συνεργασία, ως πολιτικός μηχανικός στην Τεχνική Υπηρεσία, για επτά χρόνια. Επιπλέον, για περισσότερα χρόνια, έψελνα όταν εκείνος ιερουργούσε στον Άγιο Χαράλαμπο στους Αγίους Σαράντα, από τότε που ήταν ιερέας ακόμα.
Μαλώσαμε αρκετές φορές. Όμως ποτέ δεν έπαψα να εκτιμώ τη κρυστάλλινη ηθική του και τη βαθιά αίσθηση εκκλησιαστικής τάξης που επιζητούσε. Το επεδίωκε αυτό, ομολογουμένως, κάποιες φορές με άγαρμπο τρόπο – κι αυτό γεννούσε εντάσεις με το ποίμνιο του. Ήταν, όμως, ένας άνθρωπος που ζητούσε την ουσία της πίστης και όχι τα πανηγύρια και τις εκδηλώσεις «για το θεαθήναι».
Λόγια του όπως:
«Οι εκκλησίες είναι για προσευχή και όχι για χοροεσπερίδες.»
«Οι εκκλησίες ανήκουν στους πιστούς και όχι στην εξουσία.»
Ή το γεγονός ότι διέκοπτε όποιον του έκανε φιλοφρονήσεις, είναι μερικά από εκείνα που θα θυμόμαστε από τον πρώτο μας δεσπότη της μεταπολίτευσης.
Αφορμή για να γράψω αυτές τις σκέψεις στάθηκε η εμπειρία μου στο σημερινό ύστατο χαίρε:
Διαπιστώνουμε, δυστυχώς, ότι στις μέρες μας οι εκκλησιαστικές τελετές προσεγγίζονται όλο και περισσότερο ως κοσμικά γεγονότα, με τους παριστάμενους ως θεατές και όχι ως μέτοχοι του Ιερού Μυστηρίου, όπως τους καλεί η Εκκλησία.
Αυτόν τον εκφυλισμό των ιερών τελετών ο Δημήτριος δεν τον αποδεχόταν και δεν τον υπέμεινε.
Ως ένα νοερό μνημόσυνο και ένδειξη τιμής προς εκείνον, καταθέτω τούτες τις σκέψεις – ως παράκληση και υπενθύμιση: Να σεβόμαστε περισσότερο τους ιερούς χώρους, να ξαναγίνουμε μέτοχοι των Μυστηρίων, και να μη λησμονούμε την ουσία της πίστης.
Δημητρίου Επισκόπου – Αιωνία η Μνήμη!
Του Λεωνίδα Παππά
