Αρχαία Ελλάδα: Η τελετή της κηδείας και η ταφή των νεκρών

Η τελετή της κηδείας στην αρχαία Ελλάδα είχε μεγάλη σημασία και η ταφή των νεκρών ήταν ένα από τα υπέρτατα καθήκοντα των ζωντανών που σέβονταν τους νόμους των θεών.

Ήταν απαραίτητο το σώμα του ανθρώπου να μην το φάνε τα σκυλιά και τα αρπακτικά πουλιά, διαφορετικά η ψυχή/ψυχή του δεν θα μπορούσε να φτάσει στον Άδη, το βασίλειο των σκιών, και θα αναγκαζόταν να περιπλανιέται ασταμάτητα και να γίνει ένα κακό και τρομερό φάντασμα για τους ανθρώπους που θα μπορούσαν στη συνέχεια να διώξουν αιώνια τους υπεύθυνους για αυτή τη σοβαρή παραβίαση.

Αφού ξαπλώθηκε ο νεκρός σε φορείο, πλύθηκε, άλειψε με βάλσαμα και τυλίχθηκε σε σάβανο, οι συγγενείς, οι φίλοι και, κυρίως, οι γυναίκες της οικογένειας τοποθετήθηκαν στη συνέχεια στα πλευρά του σώματος που έψαλαν τον επικήδειο θρήνο ένα πένθιμο τραγούδι.

Μερικές φορές ήταν δυνατό να καταφύγουν σε γυναίκες εκτός οικογένειας που ασκούσαν το επάγγελμα των «θρηνωδών» και δεν ήταν ασυνήθιστο για τους συγγενείς του θανόντος να κάνουν πρακτικές αυτοτραυματισμού, όπως να χτυπούν το κεφάλι τους και να τραβούν τα μαλλιά τους, επομένως οι κηδείες της εποχής έτεινε να είναι ιδιαίτερα πολυτελής και δραματική.

Στο τέλος της περιόδου έκθεσης του νεκρού, η πρόθεση, η οποία θα μπορούσε να ποικίλλει ανάλογα με την κοινωνική σημασία, γιορταζόταν μια θυσία προς τιμήν του νεκρού: το αίμα των σκοτωμένων ζώων. πασπαλισμένο. γύρω από το σώμα, ενώ το κρέας χρησιμοποιήθηκε για το επικήδειο συμπόσιο μετά το οποίο το πτώμα τοποθετήθηκε σε ένα τετράτροχο κάρο και μεταφέρθηκε στον τόπο ταφής και ταφής συνοδευόμενος από πομπή από κλαίγουσες γυναίκες και μια μεγάλη σειρά από άρματα πολεμιστών θα μπορούσαν να γίνουν αγώνες προς τιμήν του εκλιπόντος, στο τέλος των οποίων απονεμήθηκαν πλούσια δώρα από συγγενείς και φίλους στους νικητές, παιχνίδια που είχαν διπλό σκοπό τον εορτασμό της μνήμης του νεκρού και την εξύψωση του πλούτου τη δύναμη των επιζώντων που τα είχαν οργανώσει.

Ο μελανόμορφος κεραμικός πίνακας που αποδίδεται στον ζωγράφο της Γέλας, που χρονολογείται γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ., βρέθηκε στην Αττική, Ελλάδα και τώρα σώζεται στο Walters Art Museum της Βαλτιμόρης, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής που απεικονίζει μια σκηνή πένθους, μαρτυρεί ένα αυτών των εθίμων της αρχαίας Ελλάδας.

Η ταφική πλάκα 9*16,8 εκ. δείχνει τη σκηνή της πρόθεσης με συγγενείς και θρηνητές γύρω από το σώμα του νεκρού, όπου κάποιοι σκίζουν τα μαλλιά τους ως ένδειξη πένθους, όμως, πιο ολοκληρωμένη στη μαρτυρία της είναι η νεκρική πλάκα που μπορεί να είναι χρονολογείται γύρω στο 520–510 π.Χ βρέθηκε στην Αττική, η οποία δείχνει όχι μόνο την πρόθεση αλλά και την αρματοδρομία, ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στην ταφική τέχνη της Αττικής που θα μπορούσε να παραπέμπει στους νεκρικούς αγώνες που γιορτάζονταν προς τιμήν θρυλικών ηρώων, όπως αυτοί του βιβλίου 23 της Ιλιάδας, όταν ο Αχιλλέας τίμησε τον αείμνηστο φίλο του Πάτροκλο.

Ένας άλλος μελανόμορφος πίνακας με ορισμένες επιγραφές, που χρονολογούνται γύρω στο 500 π.Χ. και αποδίδεται στη ζωγράφο Σαπφώ, που βρέθηκε στην Αθήνα και σήμερα σώζεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, επιβεβαιώνει τη σημασία των ελληνικών ταφικών εθίμων.

Αρχαιολογία – Archaeology