Μπορούν 57 ψυχές να δώσουν ένα καλύτερο μέλλον;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ζανετόπουλος

Είναι αρκετές 57 ψυχές για να δούμε την αλήθεια;
Πόνος ομαδικός, πόνος συλλογικός. Ενώνει. Ενώνει και χωρίζει.
Μας βγάζει βωβούς στους δρόμους ενωμένους και μας διχάζει.
Αναζητά ενόχους αντί για λύσεις μαζί με ενόχους.
Σπάνια ο πόνος είναι μεγαλύτερος δύο χρόνια μετά το γεγονός.
Έγινε ο πόνος συνείδηση και η συνείδηση βαθύ αυλάκι.
Έγινε ο πόνος μεταδοτικός.
Έγινε ο πόνος θεριό αδάμαστο.
Όταν πονάς τόσο πολύ μπορείς να σκέφτεσαι ταυτόχρονα;
Η χαίνουσα πληγή πνίγει το μυαλό και το λογικό.
Γίνεται ο πόνος οργή και η οργή χρειάζεται εκτόνωση.
Μπορείς να σκέφτεσαι οργισμένος;
Μπορείς να αποφασίζεις οργισμένος;
Το μόνο θετικό που μπορεί να γεννηθεί από την οργή είναι η καλλιτεχνική έκφραση.
Να γράψεις, να συνθέσεις, να ζωγραφίσεις, να σμιλέψεις.
Ο,τι άλλο γεννιέται από την οργή είναι μάλλον αρνητικό, φθονερό και αντιπαθητικό.
Μπορεί η οργή να γεννήσει θετική εξέλιξη;
Εάν βάζαμε και μερικές κάλπες.
Εκεί ανάμεσα στον κόσμο.
Τι θα ρίχναμε εκειδά μέσα;
Οργισμένοι.
Σε τι ερώτημα θα απαντούσαμε;
Ποιος φταίει;
Ποιος θέλουμε να φταίει;
Ποιος νομίζουμε ότι φταίει;
Και εμείς προσωπικά, ατομικά, πού έχουμε φταίξει;
Το φταίξιμο είναι ένα παιχνίδι μόνο για τους άλλους.
Θα αποφασίζαμε κοιτώντας το παρελθόν ή το μέλλον;
Και αν το παρόν μοιάζει ζοφερό γιατί απλά δεν συμπεριλαμβάνει τους 57, τότε κάπως πρέπει να σχεδιάσουμε το μέλλον για τους υπόλοιπους.
Είναι αναγκαίο.
Για εμάς.
Ευθύνες ή ελπίδες;
Μπορούν 57 ψυχές να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον;

Πηγή: Protagon.gr