«Χόρευαν πάνω στο σώμα του Γάκη Τάσιου και λέγανε τραγούδια του Ενβέρ Χότζια»

Πέρα από συγκινητική ήταν η ομιλία της Ειρήνης Τάσιου Τσούκα στην παρουσίαση του βιβλίου «Ευλογημένα χώματα» του Μιχάλη Χαρ. Μάνου, που διοργανώθηκε πρόσφατα στο Ηπειρωτικό Σπίτι στην Αστόρια. Γι’ αυτό και χειροκροτήθηκε θερμά και παρατεταμένα από τους συμμετέχοντες που παρευρέθηκαν στην αίθουσα.

Η κάθε λέξη κι έκφραση, έχουν τεράστια συναισθηματική φόρτιση στην ομιλία της που ακολουθεί:   

«Μέσα από την καρδιά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω και τις τρεις αδελφές, γι’ αυτό το μνημόσυνο, σε μορφή παρουσίασης του βιβλίου του, που κάνουν στον πατέρα τους.

Για μένα δεν υπάρχει πιο όμορφο δώρο στη μνήμη του.

Κι όχι μόνο δεν πουλάνε το βιβλίο, αλλά το χαρίζουν. Όπως ακριβώς χαρίζουν απλόχερα την αγάπη τους και το σεβασμό τους σε εκείνον.

Η αλήθεια είναι ότι, εμείς οι Βορειοηπειρώτες, ήμαστε λίγο παραπέρα από τους Έλληνες, ας μου επιτραπεί. Δεν έχω γεννηθεί στην Βόρεια Ήπειρο, αυτό όμως δεν έχει καμιά σημασία. Μέσα μου τρέχει ελληνικό αίμα. Κι όμως, η Ελλάδα, η Πατρίδα μου, δεν μου έχει χαρίσει την ελληνική υπηκοότητα, όπως δεν την έχει χαρίσει και σε πολλούς άλλους Έλληνες. 

Θα ήθελα ακόμα, στη σύντομη ομιλία μου, να ευχαριστήσω όλους εκ μέρος της οικογενείας μου, του Θεόδωρου Τάσιου, για τη σελίδα που έχετε γράψει για τον ήρωα Γάκη Τάσιο. Τον επικήδειο λόγο που έβγαλε ο πατέρας σας στην κηδεία του θείου μου.

Σε εκείνη την κηδεία έμαθαν όλοι οι συγγενείς ότι ο Γάκης Τάσιος που ήταν στο ΜΑΒΗ σκοτώθηκε από τον Ενβέρ Χότζα. Κι όπως μου έλεγε ένας φίλος του πατέρα μου, εδώ σε αυτή την αίθουσα, πριν τον σκοτώσουν, τον ποδοπατούσαν ξαπλωμένο. Χόρευαν πάνω στο σώμα του και λέγανε τραγούδια του Ενβέρ Χότζια.

Τα τελευταία λόγια του ήταν: «Ζήτω η Ελλάδα!». Κι όταν του έδεσαν με πανί τα μάτια, πριν τον τουφεκίσουν, είπε: «Εγώ είμαι Έλληνας και δεν φοβάμαι τίποτα!»