Δρόμοι καρμανιόλα…

Οι δρόμοι της Αθήνας, όλοι, όχι ένας και δύο, είναι στο κακό τους χάλι. Και στον καλύτερο αν περάσεις, κάπου θα σκοντάψεις. Συνέχεια σκάβονται και μπαλώνονται.

Στα πεζοδρόμια τρως τα μούτρα σου. Άσε που σε σημεία που έχουν φυτευτεί δέντρα, είσαι αναγκασμένος να κατέβεις στον αυτοκινητόδρομο με ορατό τον κίνδυνο μη σε βάλει μπροστά αυτοκίνητο που βιάζεται.

Όσο τελειώνει π.χ., το άνοιγμα ενός καναλιού σε ένα δρόμο συνοικίας και γίνεται η σχετική δουλειά, περίμενε σε λίγες μέρες να ξεκινήσει το σκάψιμο ξανά. Συνέχεια “ράβε – ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει”. Συμβαίνει αυτό μόνο σε χώρα χωρίς νοικοκύρη.

Σε προχωρημένες χώρες υπάρχει αυστηρότητα, που αντιστοιχεί σε τάξη. Σε πειθαρχία. Και σε οικονομία. Μια φορά χαράζεται ένας δρόμος. Με σχέδιο. Και γίνονται όλες οι απαραίτητες εγκαταστάσεις: από ΕΥΔΑΠ, τηλεφωνία, ΔΕΗ, κλπ. Μια και πέρα. Ούτε έξοδα βασιλικά, ούτε ταλαιπωρία και ακαταστασία. Όχι δουλειές της άρπα – κόλλας.

Αυτά σκέφτομαι πάνω στην Πανόρμου, σε κομμάτι δρόμου με ειδική σήμανση για πεζούς, κι έρχεται καταπάνω μας με ταχύτητα, στο τσακ να μας σκοτώσει, ένα πολυτελέστατο ιχ, που το οδηγεί ένα αλάνι…

…Και μας βρίζει χυδαία κι από πάνω…συμπεριφορά οδηγού Έλληνα.