«Ενώ με είχε αναγνωρίσει Έλλην ένας δικτάτορ στην απέναντι πλευρά;!»

Διαβάζοντας το άρθρο: «Το «κόμπλεξ» της καταγωγής μας», ο Φώτης Θανάσης, ταχτικός αναγνώστης της ιστοσελίδας μας epimenoume.gr και καλός φίλος μας, εξιστόρησε σε σχόλιο ένα παράπονο – οργή, τα «αποθημένα» του:

«Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος.

Θα σας πάω λίγο μακριά, πριν το ’90. Δούλευα στα βόρεια της Αλβανίας (με εντολή του κόμματος, χωρίς να είμαι κομμουνιστής).

Μια από τις μέρες ξεκούρασης βγήκα στην «βεράντα» του «πολυτελέστατου» σπιτιού που έμενα και διάβαζα την τότε εφημερίδα «Λαϊκό Βήμα». Για κακή μου τύχη, πέρασε ο γραμματέας (σεκρετάρης) του κόμματος του χωριού και τον πιάσανε τα διαόλια του.

Δεν με πείραξε που με είπε … Έλληνα. Ίσα, ίσα. Το ευχαριστήθηκα κιόλας. Την προσβολή την ένιωσα όταν μετά κόπων και βασάνων βρέθηκα στην Υπατίας να ορκίζομαι στο Σύνταγμα, ακουμπώντας τα δάχτυλά μου στους ώμους ενός άλλου συνανθρώπου μου που δεν ήταν Έλληνας, απλώς θα έπαιρνε την ελληνική υπηκοότητα, να αναγνωριστώ κι εγώ Έλλην.

Από ποιον; Από την Μητέρα μου, ενώ με είχε αναγνωρίσει Έλλην ένας δικτάτορ στην απέναντι πλευρά;!»