Εσείς απελπιστήκατε ποτέ Μακαριότατε;

Του Λεωνίδα Παππά
Σε μία δύσκολη διαδρομή από το Αργυρόκαστρο προς τα Τίρανα, λίγο μετά το χωριό Fratar, σταματήσαμε σε έναν ελαιώνα γιατί είχε ζαλιστεί από τις στροφές, αλλά και τον κακοτράχαλο δρόμο. «Μακαριότατε πρέπει να φύγουμε, εδώ έχει πολλές μπάντες (σ.σ. συμμορίες)», επέμενε ο οδηγός του, ο Τάκιος. Ήταν αρχές του 1998, οι ταραχές που έμειναν στην ιστορία της Αλβανία ως ο «πόλεμος του ’97», δεν είχαν κοπάσει ακόμα.
Είπαμε πολλά σε εκείνο το ταξίδι και θυμάμαι ακόμα την κάθε κουβέντα. Με αφορμή κάποια επιθετικά – υβριστικά δημοσιεύματα στον αλβανικό τύπο, τον ρώτησα αν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει. Χαμογέλασε χωρίς να μου απαντήσει.
Επέμεινα και τον ρώτησα αν ένοιωσε καμιά φορά απελπισμένος. Η σιωπή και το ανέκφραστο ύφος του με έκαναν να αισθανθώ άβολα. Σκέφτηκα ότι ήμουν θρασύς, με τον αρχιεπίσκοπο μιλούσα, δεν ήταν ούτε ένας φίλος μου ούτε ένας συνομήλικός μου.
Με έβγαλε από τη δύσκολη θέση, όταν άρχισε να μου διηγείται το ακόλουθο περιστατικό:
«Κάποια στιγμή στην Αφρική, το αυτοκίνητο μας ανετράπη, εγκλωβιστήκαμε σε ένα κανάλι. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Θυμάμαι τα γένια μου που είχαν κοκκινίσει από τα αίματα. Ναι, τότε απελπίστηκα, πριν χάσω τις αισθήσεις μου, θυμάμαι να λέω «θεέ μου γιατί μας εγκατέλειψες».
Όταν συνήλθα, κάποιος μου καθάριζε το πρόσωπο. Τα γυαλιά μου είχαν σπάσει, δεν έβλεπα, το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν ένας νεαρός άνδρας με αφρικάνικα χαρακτηριστικά. «Μην ανησυχείτε Θεοφιλέστατε, όλα θα πάνε καλά» – μου είπε σε άπταιστα ελληνικά.
-Ποιος είσαι εσύ;
Είμαι ο …. (σ.σ. δεν συγκράτησα το όνομα του).»
Ο νεαρός γιατρός, είχε πάει σε σχολείο που είχε ιδρύσει ο Αναστάσιος και καθώς ήταν άριστος μαθητής τον έστειλε να σπουδάσει ιατρική στην Αθήνα. Μετά το πέρας των σπουδών γύρισε στην πατρίδα του.
Μου ολοκλήρωσε την ιστορία του συγκινημένος και την έκλεισε με το:
«Δε θα μας εγκαταλείψει ο θεός, παιδί μου!»
Στα επτά χρόνια, επαγγελματικής συνεργασίας και στα πάνω από τριάντα γνωριμίας θα μπορούσα να γράψω δεκάδες ανάλογες ιστορίες. Επέλεξα αυτήν, γιατί είναι η πρώτη που μου ήρθε στο άκουσμα της εκδημίας του.
«Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται.
Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται…»