Γι’ αυτούς ήταν έτοιμα τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα και οι αύρες
Χτες, ψάχνοντας διέξοδο προς την Κηφισίας ν’ ανέβω προς το σπίτι μετά τη δουλειά, κάπου εκεί στο ύψος της Κατεχάκη συνάντησα το κράτος.
Με ότι πιο δυναμικό υπήρχε για επίδειξη υπεροχής και δύναμης, μια πρόκληση φόβου για τον απλό πολίτη, αυτόν που επιστρέφει από τη δουλειά του όπως εγώ, η θέα των πούλμαν με τους αστυνομικούς ράμπο, οι αύρες στα στενά, οι κορδέλες, να προσέχουν όπως είπαν την Ισραηλινή πρεσβεία, από τους πολίτες που στη χθεσινή πορεία για το Πολυτεχνείο, θέλησαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους για τη σφαγή που γίνεται στη Γάζα.
Εχθές 150 νεογέννητα αφέθηκαν στην τύχη τους από τους γιατρούς που με το όπλα των Ισραηλινών στους κροτάφους τους, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νοσοκομείο, υποτίθεται κρησφύγετο της Χαμάς.
Σε αυτόν τον πόλεμο, οι τρομοκράτες είναι τα νεογέννητα και τα παιδιά, που δολοφονούνται, κομματιάζονται χωρίς έλεος, κάθε λεπτό που περνά.
Όσα ζουν τρομοκρατημένα, τραυματισμένα, περιμένουν το θάνατό τους…
Αυτά τους πρόσφερε ο κόσμος μας, ένα λευκό σεντόνι για σάβανο, έναν πρόχειρο τάφο και φόβο, μόνο φόβο!
Ούτε ένα χαμόγελο, ούτε στιγμή χαράς…
Αυτούς τους δήμιους, λοιπόν, πρόσεχαν εχθές, με αυτούς τάχθηκε άλλωστε, έχοντας απέναντί τους μια ιστορική ημέρα κι έναν ιστορικό ευαισθητοποιημένο λαό που μάχεται για την ελευθερία και το δίκιο.
Γι’ αυτούς ήταν έτοιμα τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα και οι αύρες.
Μια προσομοίωση της χούντας και πώς αλλιώς να το πεις;
Και βγήκα κάποια στιγμή στην Κηφισίας…..
Ο αέρας πήγαινε πέρα δώθε τις κορδέλες της αστυνομίας κι όσες κατάφερε να κόψει, χόρευαν μαζί του….
Κοίτα πως μοιάζουν όμορφα, σκέφτηκα!
Δυό φανάρια πιο πάνω, στολισμένα τα καταστήματα για τα Χριστούγεννα…
και πώς να χαρείς;
Κατερίνα Μπάτσου