Γιατί οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες ψηφίζουν ενταγμένους εκπροσώπους σε αλβανικά κόμματα;
Σχεδόν όλοι, όσοι Έλληνες Βορειοηπειρώτες ψηφίζουν υποψήφιο δήμαρχο στο χώρο μας ή υποψήφιο βουλευτή ενταγμένο σε αλβανικό κόμμα, δικαιολογούν την πράξη αυτή με την έκφραση: «ψήφισα πρόσωπο, που είναι κι αυτό Έλληνας».
Αν ο υποψήφιος δήμαρχος π.χ. σε προηγούμενη θητεία έκανε και έργο, ακόμα καλύτερα. Προσθέτουν οι ψηφοφόροι με ευχαρίστηση άλλο ένα πιο δυνατό επιχείρημα ως στήριγμα της απόφασής τους. Σου λένε: «Εγώ θέλω δρόμο, φως, νερό… και τα χρήματα για να γίνουν οι δουλειές στον τόπο μου τα παρέχει το κυβερνών κόμμα.» Εντάσσουν οι ψηφοφόροι μέσα στις δικαιολογίες τους άνετα και αυτή την εκδοχή. Δηλαδή το έργο του υποψήφιου δημάρχου.
(Μην ξεχνάμε ότι ορισμένοι δικοί μας άνθρωποι ψηφίζουν τον εκπρόσωπο του Σ.Κ. όχι ως πιο ικανό, αλλά από τη νοσταλγία που κρύβουν μέσα τους για το «ένδοξο» παρελθόν. Όλα πιθανά είναι.)
Δοκιμασμένα είναι πλέον όλα τα αλβανικά κόμματα εξουσίας. Μας κάνουν ζημιά. Θυμηθείτε το Μπερίσια, που εκδίωξε, που φυλάκισε… Ο Ράμα μας σκοτώνει (Κατσίφα), μας φυλακίζει (μπελέρη), μας εκβιάζει, μας σπρώχνει με διάφορους τρόπους ύπουλα στη φυγή…
Κι όμως, εμείς, τα προσκυνάμε, τα στηρίζουμε, εντασσόμαστε ανεπιφύλακτα στα αλβανικά κόμματα.
Προφανώς, δεν γίνεται τζάμπα η συνεργασία αυτή, αλλά με αντίκρισμα, με ανταλλάγματα, με συμφέροντα συγκεκριμένων ατόμων, ομάδας, που συσπειρώνει με τρόπο γύρω της, αρκετό κόσμο.
Είναι παλιά η ταχτική αυτή που ακολουθείται και εξελίσσεται ομαλά και σήμερα, προφανώς σε άλλες συνθήκες. Σε τόπο που σχεδόν ρήμαξε. Χαράχτηκε η νέα πολιτική πορεία μας το 1996. Ήταν προσωπική επιλογή και επιθυμία του Βαγγέλη Τάβου, στρατηγική που εφαρμόστηκε και με τη συγκατάθεση, ίσως και οδηγία πολιτικών κέντρων.
…Ήταν τότε που συγκρούστηκαν, ήρθαν σε αντιπαράθεση προεκλογικά, δύο αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα συμφερόντων: Η Ομόνοια – ΚΕΑΔ, με εκπρόσωπο τον Βαγγέλη Ντούλε και το Σ.Κ Αλβανίας με εκπρόσωπο τον Βαγγέλη Τάβο, που είχε ενεργό παράρτημα στη Δρόπολη.
«Βιζαδόροι του Ελληνικού Προξενείου» έβγαζε τότε χολή η μια πλευρά, «Λαθρέμποροι του τελωνείου της Κακαβιάς» έριχνε δηλητήριο η άλλη. Οι δύο πλευρές έβγαζαν τα εσώψυχα, έσπειραν τη διχόνοια. Διέσπασαν κυριολεκτικά τη μικρή κοινωνία μας.
Ομόνοια – ΚΕΑΔ κι οτιδήποτε άλλο ιδρύθηκε αργότερα, είτε θα γεννηθεί στο μέλλον, αποδείχτηκε περίτρανα, ότι δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο τρόπος για να επωφεληθούν προσωπικά ορισμένα άτομα. Δεν προέκυψε κανένας έντιμος πολιτικός φορέας, με μοναδικό στόχο τον αγώνα για να πετύχουμε εθνικά ως Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία. Είναι αποτέλεσμα όλων αυτών των εξελίξεων χθεσινών και σημερινών, η δημιουργημένη κατάσταση. Η πλήρης εγκατάλειψη του τόπου μας.
