Η ακρίβεια πάει κι έρχεται και εμείς τη μελετάμε…
Του Γιώργου Κράλογλου
Είναι 80% εισαγόμενες οι ανατιμήσεις και 20% εγχώριες ή το αντίθετο; Αυτό θα μελετήσουμε τώρα, όπως κάνει όποιος δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα…
Και η ανοικτή αγορά; Ο ανταγωνισμός; Τα κίνητρα για φτηνές πωλήσεις; Ο ΦΠΑ και οι φόροι που έχουν και τρόπο και λόγο να πέσουν;
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι στο πρόγραμμα της καταπολέμησης της ακρίβειας. Γιατί δεν είναι; Γιατί δεν ξέρουμε πώς να ανοίξουμε την αγορά. Άλλοι λένε δεν ξέρουμε. Και άλλοι ότι δεν θέλουμε.
Όπως και να έχει όμως η πραγματικότητα είναι πως τίποτε δεν πρόκειται να μεταβάλει την κατάσταση στην αγορά και κανείς δεν θα διορθώσει την τσέπη του καταναλωτή κόβοντας τον γόρδιο δεσμό της ακρίβειας.
Από που προκύπτει και η σημερινή μας απαισιοδοξία;
Από αυτά που ακούμε από το οικονομικό επιτελείο αλλά και τους μελετητές της κυβέρνησης, για ελλείψεις έρευνας στις αιτίες όχι μόνο της εισαγόμενης ακρίβειας αλλά και της ντόπιας.
Και τη διαπίστωση αυτή τη συνοδεύει η ελπίδα ότι με ένα ριζικό ανασχηματισμό της κυβέρνησης θα ανανεωθούν τα επιτελεία εκείνα που έχουν και αρμοδιότητα και ρόλο στη μελέτη των αιτιών της ακρίβειας ώστε να προταθούν και άλλα μέτρα για το τυχόν ψαλίδισμα που θα ακολουθήσει.
Προς τι όλο αυτό το κουβεντολόι που δείχνει ότι αποφεύγουμε να προκαλέσουμε τον ελεύθερο ανταγωνισμό για να έρθουμε έτσι και στο φρενάρισμα της ακρίβειας;
Γιατί δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε τους κανόνες του. Και δεν μπορούμε, γιατί δεν ξέρουμε πολιτικά να οργανώσουμε την οικονομία για δύο λόγους. Επειδή η πολιτική σκηνή που διαθέτουμε είναι μόνο για μικροπολιτική. Και γιατί αυτό λέγεται δουλειά.
Και το κράτος δεν το έχουμε για να δουλεύει. Το έχουμε μόνο για διορισμούς. Τους πολιτικούς δεν τους έχουμε για να δουλεύουν. Τους έχουμε για να μεγαλώνουν το κράτος και να πολλαπλασιάζουν τους διορισμούς.
Για θυμηθείτε τι σκοτωμός διορισμών, ρουσφετιών και τι ρεζιλίκι περάσαμε μετά τους Ολυμπιακούς του 2005 (που θα τους κάναμε να μας γεμίσουν επενδύσεις…), με άνοιγμα σε πόρτες και παράθυρα στους διορισμούς στο κράτος τέρας. Και με τι μεγάλη ταχύτητα βουτήξαμε στο πέλαγος του χρέους όταν προσπαθήσαμε να ξεγελάσουμε τους δανειστές με την “ιστορική” δημιουργική μας λογιστική…
Μας ρεζίλεψαν το 2006-2008 δανειστές και οίκοι μελετητών για τους λόγους της άθλιας οικονομικής μας κατάστασης και εμείς κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε. Και όταν αποφασίσαμε να το καταλάβουμε, άλλες βλακείες πήραν τη θέση των προηγούμενων. Η αναγγελία της φτώχειας και της κατάντιας μας από το Καστελόριζο…
Προσέξτε τώρα. Συμφωνήσαμε πολιτικά ότι τα μνημόνια μας δένουν χειροπόδαρα… και ότι πρέπει να μας απασχολήσει το επενδυτικό κενό. Και που καταλήξαμε στην πράξη αφού το μελέτησαν 14 επιτροπές και 50 ομάδες εργασίας…; Να ιδρύσουμε άλλο ένα υπουργείο. Το υπουργείο επενδύσεων. Το αναγγείλαμε το 2011 αλλά δεν δούλεψε ποτέ. Γιατί; Γιατί υπουργείο επενδύσεων χωρίς επενδύσεις δεν είχε νόημα.
Ποιος ο λόγος που σκαλίζουμε πάλι τα πολιτικά ρεζιλίκια μιας 15ετίας χρέους; Τι να σας πούμε τώρα; Ότι θεωρούν στην κυβέρνηση πως δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς όσα μας έχει κάνει ο ανταγωνισμός και ότι χρειάζεται τώρα να ξεκινήσουμε μελέτη και να ρίξουμε φως (λέει) στις αδυναμίες της αγοράς και στην ακαταστασία δανεικού χρήματος σε ελεύθερους επαγγελματίες που κοιτάζουν το επιχειρείν, υπολογίζοντας μόνο στη φοροκλοπή; Καλύτερα να μη σας το πούμε…
capital.gr
