Η φυλάκιση Μπελέρη προσβάλει κάθε κεκτημένο του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού
Της Άντζελα Φίλου*
Η Ελληνική μειονότητα της Αλβανίας είναι μια αναγνωρισμένη μειονότητα με διεθνείς συμβάσεις. Συμβάσεις που οφείλουν να προασπίζονται, τόσο το Ελληνικό κράτος όσο και οι Βορειοηπειρώτες μειονοτικοί του Αλβανικού κράτους. Οι αγώνες αυτοί είναι αδιάλειπτοι και συνεχείς. Εγώ γεννήθηκα στην Κορυτσά. Το έτος 1990 φοιτήτρια του Πανεπιστήμιου των Τυράννων, μετακομίζω στην Θεσσαλονίκη όπου ζω και εργάζομαι μέχρι σήμερα. Δίνοντας τους αγώνες μου εντός και εκτός Βορείου Ηπείρου… Συνεχίζοντας την οικογενειακή παρακαταθήκη του αγώνα. Από το 1957 ακόμα κι όταν ο Μηνάς Παπάς, πατέρας της μητέρας μου, καταδικάζεται σε 20 χρόνια φυλάκιση. Οδηγούμενος στην χειρότερη φυλακή της τότε Αλβανίας, στο Σπατς. Για τα…. φιλελληνικά του αισθήματα! Ποιος; Ο…. Έλληνας! Που καταδικάζεται… για φιλελληνισμό!
Πέρασαν εξήντα πέντε χρόνια από τότε. Με την Ελλάδα, να βοηθάει την Αλβανία με κάθε τρόπο. Στην υπόθεση της ένταξης της στο ΝΑΤΟ, η Αλβανία είχε αρωγό την Ελλάδα. Όπως και στην αίτησή της, για την ένταξή της στην Ενωμένη Ευρώπη. Δεχόμενη και αφομοιώνοντας ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα και Αλβανών μετά τη κατάρρευση του καθεστώτος Χότζα. Με ένα βουβό μεταναστευτικό κύμα τα τελευταία δέκα χρόνια. Αλβανών πολιτών που ζουν και εργάζονται σύννομα οι περισσότεροι στην Ελλάδα. Αναμεσά τους και πολλοί Βορειοηπειρώτες ωστόσο. Με τα χωριά μας πίσω να ερημώνουν.
Στο εσωτερικό μέτωπο ωστόσο οι διώξεις των ομογενών της Β. Ηπείρου από το Αλβανικό κράτος μόνο κάποιες τεχνητές υφέσεις γνωρίζουν. Ο φίλος Φρέντι Μπέλερη γέμισε 3 μήνες στις φυλακές των Τυράννων. Οι κατηγορίες που τον βαραίνουν έωλες και αναπόδεικτες. Με τη στέρηση της προσωπικής του ελευθερίας, καταδικαστέα. Από Ελλάδα και Ευρώπη.
Τον Φρέντι τον γνώρισα πριν από δέκα χρόνια περίπου. Ένας γίγαντας κατ’ όψιν, αλλά και μια ήρεμη δύναμη. Με ευθύ και ντόμπρο λόγο και συμπεριφορά, στα τόσα χρόνια που τον ξέρω. Σε πείσμα των δυσκολιών που τον περίμεναν μετά τις σπουδές του οικογενειάρχης πλέον, επιστρέφει στην Χιμάρα. Εργατικοί άνθρωποι όλοι στην οικογένεια. Με πολλές αντιξοότητες κρατάνε την μικρή επιχείρηση. Με τον Φρέντι σταθερά στην πρώτη γραμμή του αγώνα με την ΟΜΟΝΟΙΑ. Τη δεύτερη φορά υποψήφιος ως δήμαρχος Χιμάρας ο Φρέντι τα καταφέρνει και εκλέγεται. Οι αιτήσεις αποφυλάκισής του απορρίπτονται η μια πίσω από την άλλη. Ούτε τα προβλήματα υγείας τον λυγίζουν. Η Ψυχή του βαστάει. Κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταρρακώνεται. Το τεκμήριο της αθωότητας για το «δικαστικό» σύστημα της Αλβανίας είναι ένα κενό γράμμα. Και οι εμμονές στη φυλάκισή του προσβάλουν κάθε κεκτημένο του Ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού.
Προσωπικά, παρακολουθώ την πολιτική από το 1990 που ήρθα στην Ελλάδα. Ο δρόμος της συναίνεσης και της συνεργασίας φορέων και κοινοτήτων, ήταν πάντα η προσωπική μου θεώρηση σε μια κοινωνική κατ’ εξοχήν πολιτική. Η μετριοπάθεια προκρίνει λύσεις. Η μισαλλοδοξία δημιουργεί αδιέξοδα. Και συνήθως τετελεσμένα. Προβληματικά πολλές φορές. Στο κτίσιμο γεφυρών συνεργασίας και οικοδόμησης μιας στοιχειώδους εμπιστοσύνης.
Ο ίδιος ο φίλος Φρέντι εξάλλου παρά την κατάφωρη αδικία και ταλαιπωρία που υφίσταται, ευχαρίστησε την ελληνική κυβέρνηση για την συμπαράστασή της στον αγώνα του. Και είμαι βέβαιη πως κι από εδώ και πέρα με τις ίδιες δρασκελιές θα περπατήσει: Της συνεργασίας των δύο κοινοτήτων της Β. Ηπείρου. Εξάλλου, ως δήμαρχος της Χιμάρας δεσμεύτηκε πως θα είναι δήμαρχος όλων των Χιμαριωτών και όχι μόνο των Ελλήνων μειονοτικών.
*Πρόεδρος παραρτήματος ΟΜΟΝΟΙΑ Θεσσαλονίκης, μέλος κεντρικού συμβουλίου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 26-8-2023)
myportal.gr
