Η γιαγιά μου για ποιον φύλαγε τα κάστανα στο ζωνάρι της;

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Στο σπίτι μας, αγοράζαμε κι εμείς κάστανα. Τα έβραζε η γιαγιά μας σε μεγάλη κατσαρόλα. Κι όταν έρχονταν η ώρα – μετά το φαγητό – μας τα μοίραζε, πάνω στο σοφρά, εξίσου.

Εμένα, τον μικρότερο εγγονό της, που με είχε αδυναμία, με πρόσεχε περισσότερο. Διάλεγε κι έβαζε στο μοιράδι μου τα μεγαλύτερα κάστανα. Επίσης, ξέκοβε από το μοιράδι της 2-3 κάστανα και μπροστά στα μάτια των άλλων, τα πρόσθετε στο μοιράδι μου.

Μου έδινε ιδιαίτερη χαρά η πράξη, η συμπεριφορά αυτή, που ήταν δείγμα περισσής στοργής και αγάπης.

Ενώ, όλοι τρώγαμε τα κάστανα, η καλή μας γιαγιά τα περισσότερα – τυλιγμένα καλά σε καθαρό μαντήλι – τα κομπόδενε και τα φύλαγε σε μάλλινο δεμένο ζωνάρι στη μέση της, που είχε τσεπούλα.

Νόμιζες ότι τα κρατάει για τον εαυτό της, για να τα φάει αργότερα. Όμως, δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Αυτή τα φύλαγε αποκλειστικά για μένα. Κάθε τόσο, με έπαιρνε, με έσφιγγε στην αγκαλιά της, βουτούσε το χέρι της στο ζωνάρι της κι έβγαζε από κει ένα – ένα τα κάστανά της και μου τα έδινε. Ώσπου τελείωναν.

Τι αγάπη γιαγιάς ήταν αυτή! Έβγαζε τη μπουκιά από το στόμα της και μου την έδινε εμένα.