Η Σιωπή των ενόχων και η κραυγή μιας μάνας

Η δικαιοσύνη, μας λένε, είναι τυφλή. Μα όταν χρειάζεται να δει, γίνεται επιλεκτικά αόμματη, και όταν χρειάζεται να σωπάσει, ξέρει να βρυχάται. Και πότε άλλοτε η εξουσία αποκάλυψε τόσο εύγλωττα τη φύση της, αν όχι τη στιγμή που η πρόεδρος του ανώτατου δικαστηρίου αποφάσισε να στρέψει το βλέμμα της, όχι στους ισχυρούς, στους επίορκους, στους άρχοντες της συγκάλυψης, αλλά σε μια μάνα;

Σε μια γυναίκα που δεν ζήτησε ποτέ να γίνει σύμβολο, που δεν επέλεξε να αναμετρηθεί με το αδίστακτο σύστημα, αλλά σύρθηκε στην αρένα από την απώλεια, τη θλίψη, την αδικία.

Κι αυτή η μάνα, η σφιγμένη μέσα στο μαύρο της παλτό, που δεν ξέρει αν κρατάει τα χέρια της από πόνο ή από οργή, δεν ζητάει εκδίκηση. Δεν ζητάει λύπηση. Ζητάει να πει την αλήθεια, να σπάσει τη σιωπή, να υψώσει το πρόσωπο της αξιοπρέπειας μπροστά στους θεσμούς που έγιναν πέτρα, σκληρή και αδιάφορη, σαν τη γη που σκέπασε το παιδί της. Ποιος μπορεί να της κλείσει το στόμα; Ποιος θα της πει πως το αίμα σβήστηκε με μια ανακοίνωση;

Δεν ήταν η μοίρα που της άρπαξε το παιδί. Ήταν η εγκληματική αδιαφορία, η αχόρταγη ανευθυνότητα, η θρασύτατη εξουσία που κουκουλώνει τις πληγές της με χρυσόσκονη και διακηρύξεις περί σεβασμού. Μα τι σεβασμός αξίζει σε θεσμούς που προδίδουν εκείνους που πρέπει να προστατεύουν; Σε ένα κράτος που τιμωρεί τη διαμαρτυρία περισσότερο από το έγκλημα;

Λένε πως η δημοκρατία απαιτεί σεβασμό. Μα σε ποιον; Στους νόμους ή σε αυτούς που τους διαστρεβλώνουν; Στη δικαιοσύνη ή στους σφετεριστές της; Οι θεσμοί δεν είναι άυλα ιδεώδη, είναι άνθρωποι, πρόσωπα, με πράξεις που κερδίζουν ή χάνουν τον σεβασμό μας. Όταν οι πράξεις τους είναι ανέντιμες, δεν τους χρωστάμε τίποτα πέρα από την αλήθεια.

Οι δρόμοι που γέμισαν κεριά, τα μάτια που στέρεψαν από δάκρυα, τα συνθήματα που χαράχτηκαν σε τοίχους με σπασμένα νύχια, όλα μιλούν για την ίδια αλήθεια. Οι μητέρες που δεν κοιμούνται πια τις νύχτες, που στέκονται σαν μαρμάρινα αγάλματα πάνω από φωτογραφίες και ρούχα παιδικά, δεν χρειάζονται τη συναίνεση κανενός για να μιλήσουν. Κουβαλούν έναν σταυρό φτιαγμένο από τις σιωπές των ενόχων.

Η μάνα αυτή δεν εναντιώνεται στους θεσμούς. Εναντιώνεται στην ψευτιά που τους έχει διαποτίσει. Δεν είναι η φωνή της ανομίας, αλλά της αγωνίας. Και ποιος έχει το θράσος να της υποδείξει σιωπή;

Ο σεβασμός δεν είναι απαίτηση. Δεν είναι διάταγμα που εκδίδεται από τις κορυφές της εξουσίας προς τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. Ο σεβασμός είναι σπόρος που φυτρώνει εκεί όπου υπάρχει εντιμότητα, διαφάνεια, αλήθεια.

Και όταν οι θεσμοί γίνονται άνυδροι, γεμάτοι ψέμα και συνενοχή, ο λαός δεν τους χρωστά υποταγή, αλλά ανατροπή.

Και μια μέρα, όταν οι τοίχοι αυτών των ανακτόρων θα έχουν σκεπαστεί με σκόνη και οι διακηρύξεις των ισχυρών θα είναι ξεθωριασμένες σαν παλιές αφίσες, η αλήθεια αυτής της μάνας θα υπάρχει ακόμη. Γιατί η δικαιοσύνη μπορεί να είναι αργή, μπορεί να είναι βουβή, μα ποτέ δεν είναι λησμονημένη. Και οι φωνές των νεκρών, αργά ή γρήγορα, βρίσκουν τον δρόμο τους προς το φως.

Ζαφείρης Χατζηδήμος

Πηγή: neostrategy.gr