«Ήρθε ο Νάσιος με το αυτοκίνητο» – έλεγαν

Ο Νάσιος Μήλος είναι ένας από τους βετεράνους οδηγούς της επαρχίας Αργυροκάστρου. Εμφανίσιμος και καλά κρατημένος. Άρμοζε το τιμόνι του οδηγού στα χέρια του.

Ο Νάσιος σαν άνθρωπος, διακρινόταν στην κοινωνία για την ξεχωριστή στάση και συμπεριφορά του.

Τον γνώριζαν μικροί και μεγάλοι στα μέρη που πατούσε η ρόδα του αυτοκινήτου της επιχείρησης. Στη Δερβιτσάνη, στο Λιμπόχοβο, στη Δερόπολη κι όπου αλλού εφοδίαζε με προϊόντα γενικής κατανάλωσης τα εμπορικά καταστήματα, μόλις τον έβλεπαν: «Ήρθε ο Νάσιος με το αυτοκίνητο» – έλεγαν.

Το πρώτο αυτοκίνητο, ήταν πολωνικό, «Lubjana» η μάρκα του, δώρο από το Συνέδριο Καταναλωτών. Το έδωσαν στο Νάσιο, στον διακεκριμένο, στον καλύτερο οδηγό, εφόσον είχε πετύχει υψηλά αποτελέσματα στη δουλειά του.

Την ημέρα της υποδοχής των συνέδρων, στόλισε με λουλούδια το αυτοκίνητο. Το ίδιο έκανε, το στόλιζε με λουλούδια, κι όταν του ζητούσαν γνωστοί του κάποια χάρη. Π.χ., να μετέφερε σε γάμο το ψίκι, τη νύφη και τον γαμπρό ή την προίκα της νύφης από απόμακρο χωριό.

Γνώριζε καλά τα προβλήματα του εμπορίου κι ήταν ολοένα σεβαστή η σκέψη του, ακόμα και από το εξειδικευμένο προσωπικό της επιχείρησης, του ακουγόταν η φωνή. Μέσω της αξιέπαινες δουλειάς του, είχε πετύχει κύρος και σεβασμό στην Επιχείρηση Προϊόντων Κατανάλωσης της πόλης τ’ Αργυροκάστρου κι όχι μόνο.

Συμπαραστέκονταν σε όποιον νέο επιθυμούσε να γίνει οδηγός. Του παραχωρούσε τη θέση του, του εμπιστευόταν το τιμόνι, τον ενθάρρυνε, τον συμβούλευε, για να γίνει δεξιοτέχνης. Μια βασική συμβουλή:

-Όταν μιλάς με συνοδηγό, να κοιτάς συνέχεια το δρόμο! Να προσέχεις τον καθρέφτη! Γιατί σε κλάσμα δευτερολέπτου μπορεί να συμβεί το μοιραία…

Κι οι νέοι μαθητευόμενοι οδηγοί, βοηθούσαν εθελοντικά το Νάσιο στην φορτοεκφόρτωση των προϊόντων κατανάλωσης στα εμπορικά καταστήματα.

Τους έπαιρνε συχνά μπροστά στην καμπίνα του αυτοκινήτου, που την αποκαλούσε «δωμάτιο εργασίας», την οποία ο Νάσιος την κρατούσε σαν τον οντά του σπιτιού του: πεντακάθαρη και στολισμένη με καθρέφτες και φωτογραφίες.

«Με το «Γκάζι 51» του Νάσιου, ταξίδευες σαν σε κούρσα, αν και σε χωματόδρομους», λένε γνωστοί και φίλοι, με τους οποίους ο Νάσιος όταν μιλούσε, συχνά «χανόταν» στις παλιές αναμνήσεις του όμορφου επαγγέλματος που άσκησε ως τα βαθιά γεράματα.

Από το βιβλίο του Αντών ΛΙΟΥΛΙΑ: «Το Αργυρόκαστρο ταξιδεύει…»