«Και από το κακό μου καμιά φορά τραγουδώ»

Λέει για το τραγούδι η γρια – μάνα μου, που δεν το ξεκολλάει ποτέ από τα χείλη της:

«Όταν τραγουδώ, νομίζω ότι βγάζω κάτι από μέσα μου. Βαρύ! Πολύ βαρύ! Ασήκωτο!

Το τραγούδι μου διώχνει το παράπονο, τον καημό. Το μεράκι. Μου τραβάει τον πόνο και αισθάνομαι σαν να ξαλαφρώνω.

Σε τούτη την περασμένη ηλικία – τα βαθιά γηρατειά, ενενήντα είμαι τώρα – συνέχεια στον ύπνο μου ζω με τους νεκρούς. Πότε μιλώ με τη μάνα μου, πεθαμένη το ’75, πότε με τον άνδρα μου, που έφυγε το 2006 …

…Έρχονται να με πάρουν, με τραβάνε προς τα κει, την Αγία Παρασκευή, προς το νεκροταφείο, αλλά εγώ δεν πηγαίνω, τους διώχνω…Τους λέω, να καθίσουν στον τόπο τους! Αντιστέκομαι … Έχω πονίδια πολλά σε όλο το κορμί μου, όπου να με αγγίξεις πονώ, αλλά δεν μένουν στον τόπο οι πόνοι. Κινούνται κι ότι κινείται δεν τα φοβάμαι…

Αγαπώ τη ζωή! Δεν τους κάνω το χατίρι των νεκρών … Τι ζητάω εγώ εκεί μ’ αυτούς;! Εγώ θέλω να ζήσω! Να σιγοτραγουδώ ώσπου να κλείσω για πάντα τα μάτια μου. Όχι μόνο από το καλό, και από το κακό μου τραγουδώ καμιά φορά… Έχασα στη ζωή μου τριανταφυλλιές και λουλούδια…»

(Στην φωτογραφία: Η γριά μάνα μου φροντίζει την μικρή Ευαγγελία, την εγγονούλα της).

(Από: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ)

08.11.2017