«Κάθε 50 χρόνια βαριέται ο κόσμος, θέλει αλλαγή»

Στην καρδιά της δικτατορίας έγινε η κουβέντα που ακολουθεί. Όταν ελέγχονταν ακόμα και η σκέψη μας. Μου είπε η καλή μου γιαγιά χαμηλόφωνα το 1974 – μέρα μεσημέρι ήταν, το θυμάμαι σαν να είναι τώρα- καθώς έκανα τα καθήκοντα στην αυλή, κάτω από τη γέρικη συκαμιά: 

«Άμα περάσουν 50 χρόνια, βαριέται ο κόσμος, δεν αντέχει πια. Αγαναχτεί και θέλει αλλαγή. Δοκίμασα στο πετσί μου τον Τούρκο, τον Γερμανό, τον Ιταλό, τώρα δοκιμάζω και τον Ενβέρη, που χώρισε τον κόσμο στα ζώντα.

Κράτα καλά στο νου σου ότι σου πω: -Εσύ θα ‘ρθει η μέρα και θα σμίξεις με τα ξαδέλφια σου, τα άλλα αγγόνια μου. Εδώ ή πέρα από το σύνορο…»

Φοβήθηκα, αλλά κι έμεινα έκπληκτος από τα όσα άκουγα ψιθυριστά από το στόμα της γιαγιάς μου.

Το 1991, Φεβρουάριος μήνας με βαρυχειμωνιά, ενώ περνούσα κατασυγκινημένος για πρώτη φορά την σκουριασμένη σιδερένια πόρτα της Κακαβιάς, ήρθε στο νου μου η διορατικότητα, η πρόβλεψη της γιαγιάς Ελένης.

Κι ας δεν είχα αντιληφθεί ακόμα καλά αν έπεφτε ή όχι, αν άλλαζε το πρώην σύστημα.

Τώρα, μετά από περίπου 30 χρόνια, είμαι σε θέση να πω με απόλυτη σαφήνεια τα αρνητικά του χθες, τα θετικά του σήμερα. Να κάνω, λοιπόν, και τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο συστήματα!

Η δικτατορία ήταν στέρηση, ήταν σκλαβιά. Το μοναδικό κόμμα που εξουσίαζε, αν δεν ήσουν με αυτό, δεν συμφωνούσες, σε έβαζε απέναντι και σε πυροβολούσε. Όμως και η απόλυτη ελευθερία στον πλουραλισμό, όταν όλοι δεν ήμαστε ίδιου διανοητικού επιπέδου, βλάπτει σοβαρά την κοινωνία.  

Τα κόμματα, κυρίως αυτά που εξουσιάζουν, ξεγελούν, κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα, καταληστεύουν τον πολίτη. Αυτά σκόπιμα προκάλεσαν τη σημερινή βαθιά πολύπλευρη κρίση.  

Κάποιο άλλο σύστημα, με ανθρώπινο πρόσωπο θα πρέπει να εφευρεθεί, που να ενδιαφέρεται, να φροντίζει καλύτερα το σύνολο.

Να πονάει, βασικά, τον ΑΝΘΡΩΠΟ!

07.09.2020