«Κλαίνε οι πέτρες, τα λιθάρια /κλαίνε τον καημό…»

Γράφει ο Αλκιβιάδης Νταλές

-Φτάνει πια η κοροϊδία-

Η περίσταση το φέρε να ανέβω στα πεταχτά στο χωριό μου και να απολαύσω από κοντά τα «θαυμαστά» έργα στο δρόμο του Πωγωνίου. Το προηγούμενο συνεργείο της τσιμεντόστρωσης ορισμένων σημείων, που είχε κάπως μια καλή ποιότητα, δεν μας έκανε. Έπρεπε να φέρουμε «ειδική» εταιρία από τα Τίρανα που, όπως φαίνεται, ακόμα ούτε μία πήχη για να ισιώσουν το μπετό, δεν διέθεταν.

Κατεβαίνοντας το φαράγγι της Σέλτσης, ήρθα αντιμέτωπος με ένα φορτηγό. Έπρεπε να κάνω πίσω 100 – 150μ στο χείλος του γκρεμού, ώστε να βρεθεί η «τσέπη» να αλλάξουν τα αυτοκίνητα.

Λίγο πιο κάτω, κοντά στη Σούχα, βρέθηκα στην καρδιά του εργοταξίου κατασκευής του νέου υδραγωγείου, που θα πάρει νερό από τον μύλο της Πολύτσανης για την Κάτω Δεροπολη. Ένα έργο ύψους 3,5 εκατομμυρίων ευρώ, όπως ακούσαμε.

Για την συγκεκριμένη υπόθεση, στο πρόσφατο παρελθόν, ξοδεύτηκαν τεράστια κονδύλια για γεωτρήσεις και συστήματα άντλησης, για το αποτυχημένο υδραγωγείο του Μαντζιφα, για το υδραγωγείο από την Άνω Δερόπολη και πάλι η Κάτω Δερόπολη είναι χωρίς πόσιμο νερό. Ειλικρινά εύχομαι από καρδιάς το έργο αυτό, τελικά να λύσει το πρόβλημα ύδρευσης της Δερόπολης.

«Λεφτά υπάρχουν», το είπε κι ένας Ελλαδίτης πολιτικός. Άφθονα μάλιστα για την ανακαίνιση του Νοσοκομείου της Πολύτσανης, που κανείς δεν ξέρει αν … καμιά φορά θα λειτουργήσει.
Υπάρχουν λεφτά, για να χαλαστεί ασφαλτοστρωμένη πλατεία και να επενδυθεί με πέτρα πολυτελείας, να περπατήσουν πρωθυπουργοί για να εγκαινιάσουν ανδριάντες.
Υπάρχουν λεφτά ακόμα και για εσωτερική ασφαλτόστρωση χωριών στη Δερόπολη.
Υπάρχουν λεφτά για πολυτελέστατα Μέγαρα Πολιτισμού.
Υπάρχουν λεφτά για συμπόσια κι εκδηλώσεις για τουριστική ανάπτυξη, χωρίς να υπάρχουν κατάλληλες υποδομές.
Υπάρχουν λεφτά για τους κρατικούς μισθούς του πολυάριθμου προσωπικού του Δήμου, χωρίς να γνωρίζουν το συγκεκριμένο μέτωπο εργασίας.
Υπάρχουν ακόμα λεφτά και από Ευρωπαϊκά Προγράμματα, αλλά κανείς δεν ξέρει που πάνε.
Όμως, για τον ζωτικό δρόμο του Πωγωνίου, που προεκλογικά κάθε πολιτικός στις υποσχέσεις του τον αναφέρει ως έργο προτεραιότητας, δυστυχώς δεν υπάρχουν λεφτά.

Κατά τ´ άλλα, μπροστά στο χορό των δισεκατομμυρίων, τα 90 εκατομμύρια λεκ παλιά για 1700 μ τσιμεντόστρωση πριν από δύο χρόνια με τσιμέντα και πλέγματα δωρεά από ιδιώτες, θεωρήθηκε «φανταστική επένδυση» στο δρόμο του Πωγωνίου.

Το νερό του Πωγωνίου όμως, το θέλουμε. Βεβαίως θέλουμε και το χρυσάφι που αφήνει η εκμετάλλευση της ξυλείας με μεθόδους αποικιοκρατίας. Έστω και ένα ευρώ από κάθε κυβικό ξυλείας, από τα δεκάδες χιλιάδες κυβικά που αρπάζουν κάθε χρόνο από την περιουσία του Πωγωνίου με το έτσι θέλω, θα είχε στρωθεί ο δρόμος δέκα φορές.
Και εμείς, οι Πωγωνίσιοι, ακόμα τους πιστεύουμε, τους χειροκροτούμε και τους υπερψηφίζουμε. Χαιρόμαστε τα «συχαρίκια» τους. Τέτοια χαριτολόγα θα ακούσουμε πολλά ακόμα. «Όλο μέλι – μέλι και από τηγανίτα τίποτα…»

Η κοροϊδία και η υποκρισία από πλευρά των πολιτικών μας και η αφέλεια από πλευρά μας, καλά κρατούν.

Ααα πάρα λίγο να ξεχάσω… Έχουμε και σπουδαίους δημοσιογράφους που θα πάνε στο Πωγώνι, της Σχωριάδες και θα την προβάλουν ως μοντέλο προς μίμηση (κι εμείς απολαμβάνουμε τα «μπράβο»). Θα καταγράψουν και την κυρα – Δάφνη: Πόσο όμορφα παίρνει το τραγούδι και πόσο ωραία το γυρίζει ο μπαρμπα – Πύλιος:

«Κλαίνε οι πέτρες, τα λιθάρια,
κλαίνε τον καημό…»

Υ. Γ.: Γνωρίζω εκ των προτέρων πως ορισμένοι θα με θεωρήσουν εριστικό και γκρινιάρη. Το προτιμώ πολύ περισσότερο αυτό από το αφελή και υπάκουο στρατιωτάκι.