Λευτέρης Αυγενάκης: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Νατάσα Στασινού 

Scripta manent. Και αυτό στη σύγχρονη εποχή ισχύει και για τα όσα «γράφει» η κάμερα. Η συμπεριφορά του Λευτέρη Αυγενάκη δεν ήταν «περιστατικό λεκτικής έντασης», δεν ήταν μία «απλή αναστάτωση», ούτε «κακή στιγμή». Και η συγγνώμη του δεν ήταν συγγνώμη, αλλά αδυναμία παραδοχής του σφάλματος και καταγγελία όλων των άλλων.

Όσο και εάν ο πρώην υπουργός αρνείται τη χειροδικία, το «ράπισμα» στη μορφή της διαγραφής ήταν αναπόφευκτο. Θυμόμαστε αντίστοιχες αποπομπές και καρατομήσεις για συμπεριφορές που μοιάζουν πταίσμα μπροστά στο περιστατικό του αεροδρομίου. Αλλά και η διαγραφή μισή, σαν τη συγγνώμη. Γιατί η βουλευτική έδρα παραμένει έδρα και η κομματική ταυτότητα, κομματική ταυτότητα.

Δεν έχει νόημα να σταθούμε άλλο στο περιστατικό αυτό καθαυτό. Ούτε στη στάση Αυγενάκη, που προσπαθεί  να πείσει (ποιον άραγε;) ότι παραμένει βουλευτής για «να υπηρετεί τους πολίτες της Κρήτης με το ίδιο πάθος». Όλοι είδαν τι έγινε. Και όλοι μπορούν να κρίνουν τι συμβαίνει.

Το φαινόμενο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», όμως, είναι μία διαχρονική ασθένεια στον ελληνικό δημόσιο χώρο. Και σήμερα είναι μία από τις πολλές ασθένειες, που κατατρώνε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα.

naftemporiki.gr