Λείπει ο ηγέτης

1. Πασίγνωστη από όλους μας είναι η Σχολική Απεργία του 1935. Η αντίσταση, η αντίδραση, ο αγώνας των Βορειοηπειρωτών, για την προστασία της μητρικής γλώσσας, όταν το αλβανικό κράτος επιχείρησε να την αφαιρέσει από τα σχολεία μας. Να κλείσει τα σχολεία μας.

Ηγήθηκε του κινήματος, με ολόκληρη ομάδα από διανοούμενους της εποχής, μέσω της «Νέας Φιλικής Εταιρείας», ο Βασίλειος Σαχίνης. Πέρασαν στους γονείς των μαθητών το μήνυμα: «Ωσότου λυθεί το ζήτημα, να απέχουν τα παιδιά από τα μαθήματα!»

Νέκρωσαν, για αρκετό χρονικό διάστημα, τα σχολεία σε όλη την περιοχή. Εντωμεταξύ, συντάχτηκε υπόμνημα κι υπογεγραμμένο από χιλιάδες Βορειοηπειρώτες, στάλθηκε στην Κοινωνία των Εθνών. Η υπόθεση δικάστηκε και οι Βορειοηπειρώτες δικαιώθηκαν. Στα σχολεία τα παιδιά συνέχισαν να διδάσκονται τα ελληνικά, τη γλώσσα μας. Όλη αυτή η προσπάθεια, το σχέδιο αντίστασης απόδωσε, ήρθε η δικαίωση, λόγο του ηγετικού παράγοντα. Της ορθής διαχείρισης του ζητήματος.   

2. Δύο μέρες προτού των τοπικών εκλογών, είχαμε το δυσάρεστο γεγονός. Τη σύλληψη και φυλάκιση από την αλβανική αστυνομία του υποψήφιου δημάρχου της Χιμάρας, Φρέντυ Μπελέρη, με τη δικαιολογία της εξαγοράς ψήφων.

Ήταν ευκαιρία για αντίσταση. Μας δόθηκε και τη θάψαμε, τη χάσαμε. Δεν την εκμεταλλευτήκαμε. Η καλύτερη δημοκρατική πίεση στο αυταρχικό κράτος, στην χοτζική χούντα, για την άμεση απελευθέρωση του αδελφού μας, ήταν η αποχή όλων των Βορειοηπειρωτών από τις εκλογές. Σύσσωμα οι δημότες της Χιμάρας, της Δρόπολης και της Φοινίκης να μην πλησίαζαν κάλπη. Ο ηγέτης να περνούσε στον κόσμο το μήνυμα: «Κανένας Βορειοηπειρώτης στις εκλογές! Ανεξαρτήτως που ανήκει πολιτικά ο καθένας!»

Αλλά δεν συνέβηκε, γιατί λείπει ο ηγέτης, ο Σαχίνης της σημερινής εποχής.