«Λιανοχιονίζει στα βουνά / κι οι έμορφες κοιμούνται…»

«Λιανοχιονίζει στα βουνά / κι οι έμορφες κοιμούνται…»

(Πώς να την αφήσω, να πέσει χάμω, να περάσει απαρατήρητη, μια τέτοια συγκινητική στιγμή;!)

Τους πιο λυρικός στίχους επιλέγει και μου λέει από το πρωί η Μάνα μου. Τους συνοδεύει και με μελωδία. Με μουσική. Με ήχο. Δεν τους αφήνει νεκρούς. Σήμερα σε χειμωνιάτικη μέρα. Με τσουχτερό κρύο και βροχερή:

«Λιανοχιονίζει στα βουνά
κι οι έμορφες κοιμούνται.
Και τα ρημοκουνάριτα,
στα ξένα κουναριούνται …
»

Μέχρι αυτού. Το κόβει. Το τελειώνει το τραγούδι της. Αφού καταλαβαίνει ότι πέρασε το μήνυμα. Με πλησιάζει μετά, μου πιάνει το χέρι, το χαϊδεύει τρυφερά και δακρύζει.

Γλυκιά μου Μάνα! Γέρασες πολύ. Κι όμως, επιμένεις. Κρατάς την πόρτα μας, ακόμα ανοιχτή.

28.12.2017

Σχετικά άρθρα: