Lungomare – λεωφόρος ευρωπαϊκών προδιαγραφών

(Νοσταλγία)

Όλα είναι πιθανά. Συμβαίνει κι αυτό… Η νοσταλγία σε πάει παντού. Αυτή τη φορά με κουβάλησε στην Αυλώνα για παραθέριση.

Ήρθα στην πόλη που έμενε η Μητέρα – Αμαλία με τα σπαστά αλβανικά, ώσπου έφυγε από τη ζωή, στους συγγενείς μου, που με περίμεναν και με περιμένουν πάντα με ολάνοικτη αγκάλη. Ήρθα στο Μαρκάτο, στο Κουσμπαμπά …

… Πίσω από την ξαπλώστρα μου, δεν υπάρχει κανένα ίχνος από τις πελώριες λεύκες, από τη μεγάλη πόρτα, από την απροσπέραστη ψηλή μάνδρα που περίκλειε τη «Νέα Πλαζ».

Τα σπίτια στο «Κρυονέρι», με τους κήπους με συκιές, έχουν γκρεμιστεί. Δεσπόζουν πλέον οι πανύψηλες πολυκατοικίες που ξύνουν τον ουρανό.

Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, φέρνω στο νου μου ένα δωματιάκι – καβούκι της παραθέρισης και μια «τρύπα» που λεγόταν «μαγειρείο».

«Κτίζω» στη φαντασία μου το μαγαζί που καθόσουν από νωρίς το πρωί σε ουρά, για να προμηθευτείς λίγο γάλα, τυρί, βούτυρο, γιαούρτι…

Πιο πέρα χτυπάει γλυκά το κύμα τη Lungomare – λεωφόρος ευρωπαϊκών προδιαγραφών, σοβαρή κρατική επένδυση, που ομορφαίνει κυρίως τη νύχτα – μαζί με τα φωτισμένα σύγχρονα καταστήματα στην πανέμορφη παραλία.

(Από το χωριό μου σχεδόν σε ένα 2ωρο με το πάσο σου, με γιώτα χι, τώρα πιάνεις την Αυλώνα. Κάποτε περνώντας από το Σαλιαρί, που πανικοβαλλόσουν και τσακιζόσουν, δεν επαρκούσαν 6-7 ώρες).

Μετά το ’90 έγιναν κι εδώ κοσμογονικές αλλαγές.