Μαθητής και δάσκαλος ταυτόχρονα

Ήταν πολύ δύσκολο να παρακολουθούσες συνεχώς καθημερινά 5-6 ώρες μάθημα… Και χωρίς βιβλία. Μονάχα με σημειώσεις… Και αν πρόκανες τον καθηγητή.

Ο Θοδωρής Μάλλιος από τη Δερβιτσάνη της Δρόπολης ήταν τότε μαθη­τής στην Πωγωνιανή. Οικότροφος. Απ’ τις πρώτες μέρες του σχολείου είχε παρακαλέσει τους συμμαθητές του να τον άφηναν μόνο του και ήσυχο σ’ ένα θρανίο στην άκρη της τάξης. Και έτσι έγινε.

Οι καθηγητές άλλαζαν από ώρα σε ώρα. Εξηγούσαν, σημείωναν στον μαυροπίνακα και έφευγαν. Η τάξη πα­ρακολουθούσε, ενώ ο Θοδωρής τίποτε. Άκουγε μονάχα. Κι ό,τι άκουγε, τα έγραφε στο μυαλό του, και μετά, κάπου εκεί σε μια αίθουσα του οικοτροφείου, κάθε απόγευμα, τα υπαγόρευε στους συμμαθητές του με κάθε λεπτομέρεια… Μαθητής και δάσκαλος ταυτόχρονα. Κι αυτό συνεχίστηκε πέντε ολό­κληρα σχολικά έτη.

Έτσι ο νεαρός Ηπειρώτης από τότε πήρε και το δεύτερό του όνομα, με το οποίο γύρισε στο χωριό του και δίδαξε γενεές μαθητών. Κι έγινε δάσκαλος δασκάλων.

Αν και πέρασε χρόνια ολόκληρα στα «κάτεργα», για τις προοδευ­τικές και πατριωτικές του ιδέες, δεν του έλειψε η αγάπη, το σέβας, η εκτίμηση και η ευγνωμοσύνη όλων μας. Κι έμεινε αξέχαστος.

Από το βιβλίο «Ψυχή γεμάτη Πατρίδα» του Χρήστου Σπ. Ντρίτσου