Μια ανθοδέσμη αγριολούλουδα

Μια ανθοδέσμη αγριολούλουδα

Γράφει

ο Μηνάς Λέκκας

Μια ανθοδέσμη αγριολούλουδα της πατρικής μας γης είναι τα ποιήματα που μας άφησε, φεύγοντας απ’ τη ζωή, ο Κώτσιος Σούτζιος από την Καλογοραντζή. Αν και διαφορετικά στο χρώμα, όλα τους έχουν την ίδια ευωδιά. Όλα τους μοσχοβολούν πατρίδα και ανθοβολούν αγάπη γι’ αυτή. Όλα τους, συναρμολογούν μια έκκληση προς όλους εκείνους που οι περιστάσεις τους ανάγκασαν να φύγουν μακριά της, όλα τους βροντοφωνάζουν: 

«Γυρίστε πίσω, η πατρίδα σας πονάει, σας περιμένει με ορθάνοιχτη την αγκαλιά της. Καμιά άλλη αγκαλιά δεν είναι πιο θερμή απ’ τη δική της αγκαλιά, την αγκαλιά της μάνας.»

Και όλα αυτά ο μπαρμπα – Κώτσιος τα λέει με λόγια απλά, λόγια που συγκινούν, που σε κάνουν να δακρύζεις και σε βάζουν σε σκέψεις. Λόγια που βγαίνουν από μια ευαίσθητη καρδιά, γεμάτη αγάπη και συμπόνια. Εμείς οι συγχωριανοί του που τον γνωρίσαμε, το λέμε και θα το λέμε αυτό με γεμάτο το στόμα.

Κουβέντιαζες μαζί του και καταλάβαινες πως ο ήρεμος, εκ πρώτης όψεως, αυτός ο άνθρωπος ήταν κατά βάθος ένα ανήσυχο πνεύμα και στο μυαλό του στριφογύριζαν ασταμάτητα και απανωτές οι σκέψεις. Μια μέρα συνομιλώντας μαζί του μου λέει:

«Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Σκέπτομαι να κάνω με τα παιδιά του Δημοτικού έναν μικρό θεατρικό όμιλο και να προσπαθήσουμε να ανεβάζουμε κατά καιρούς απλές θεατρικές παραστάσεις, δίνοντας έτσι λίγη ζωντάνια στο χωριό».

Μου ‘κανε εντύπωση αυτή του η σκέψη και θυμήθηκα τα χρόνια που ο μπαρμπα – Κώτσιος ήταν νέος και το χωριό έσφυζε από ζωή. Θυμήθηκα το θεατρικό όμιλο της νεολαίας του χωριού και τους ρόλους του μπαρμπα – Κώτσιου. Θυμήθηκα τις αποκριές και τον «καρνάβαλο» Κώτσιο Σούτζιο, που έκανε όλο το χωριό να ξεκαρδίζεται στα γέλια, τον θυμήθηκα να ψέλνει στην εκκλησία του χωριού, τον θυμήθηκα…

Ο μπαρμπα – Κώτσιος δεν είχε μεγάλο σχολείο. Είχε όμως μεγάλη καρδιά, μεγάλη αγάπη και μεγάλη πείρα απ’ τη ζωή, την οποία και αντιμετώπισε παλικαρίσια με όλες τις παγίδες που του έστησε.

Όλη του τη ζωή ο χρυσοχέρης αυτός  τεχνίτης, έπλασε το σίδηρο με εξαιρετική δεξιοτεχνία κάνοντάς το να «μιλάει». Στο απόβραδο της ζωής του, σαν επίλογο, μας πρόσφερε μια ανθοδέσμη αγριολούλουδα, ξεριζωμένα απ’ την καρδιά του. Και η καρδιά του ήταν ο τόπος του.

Καλογοραντζή:  31.05.2002

Σχετικά άρθρα: