Μια φωτογραφία, ένα ταξίδι στον χρόνο…
Γράφει η Έλλη Λάγιου
Στη φωτογραφία είναι η Ανθή Παππά από το Γιαννιτσάτι.
Αυτή η εικόνα κρατά μέσα της ένα κομμάτι από τα σχολικά της χρόνια. Είναι γνήσια έγχρωμη – μια σπάνια πολυτέλεια για την εποχή – και τραβήχτηκε από έναν συμπατριώτη μας, ξενιτεμένο τότε στην Αμερική, που είχε έρθει για λίγες μέρες στον Θεολόγο. Ευτυχώς πρόλαβε να απαθανατίσει αυτή τη μοναδική στιγμή, που είχε ξεχωριστή σημασία για τις μαθήτριες.
Εκείνη τη μέρα, η Ανθή και οι αγαπημένες της συμμαθήτριες αναχωρούσαν για το Αργυρόκαστρο, για να συμμετάσχουν στο Φολκλορικό Φεστιβάλ, στο οποίο έπαιρναν μέρος συγκροτήματα απ’ όλη τη χώρα. Ήταν ενθουσιασμένες, ίσως και λίγο αγχωμένες, μα πάνω απ’ όλα περήφανες, φορώντας τις παραδοσιακές τους στολές – αυθεντικές στολές με βαθιές ρίζες και ιστορία.
Η στολή που φορούσε η Ανθή, ανήκε στη μητέρα της. Στιβαρή και πανέμορφη, με γήινες αποχρώσεις, έφερε το αποτύπωμα άλλων εποχών. Η ποδιά και το ζωνάρι, όμως, είχαν τη δική τους ξεχωριστή διαδρομή. Της τα είχε δανείσει η θεία, η Λόπη (Πηνελόπη Λάγιου, μητέρα μου) – οικογενειακοί θησαυροί, που είχαν φτάσει στην περιοχή από την Κωνσταντινούπολη, φερμένοι από τον παππού της. Λένε πως ήταν η ωραιότερη ποδιά και το πιο όμορφο ζωνάρι σε όλη την περιοχή. Και πράγματι, εκείνη την ημέρα, η Ανθή ένιωθε πως φορούσε όχι απλώς μια στολή, αλλά ένα ζωντανό κομμάτι ιστορίας. (Όπως μου τα διηγήθηκε η ίδια.)
Μια φωτογραφία, μια στολή… και μαζί τους, αιώνες ολόκληροι πολιτισμού, μνήμης και αγάπης για τις ρίζες μας.
Με βαθιά ευγνωμοσύνη ευχαριστώ τη φίλη μου Ανθή Παππά που μοιράστηκε μαζί μου αυτές τις πολύτιμες αναμνήσεις και μου έδωσε την άδεια να τις ανεβάσω στο προφίλ μου.
