Μητσοτάκης για Αναστάσιο: «Ως ποιμένας, έχτισε εκκλησίες, ενώ ως ταγός οικοδόμησε γέφυρες συνεργασίας μεταξύ λαών και θρησκειών»
Με βαθιά συγκίνηση αποχαιρέτησε τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που εξήρε κατά τον επικήδειο λόγο του το έργο του, χαρακτηρίζοντάς τον «διπλωμάτη της αγάπης» και «κρίκο επικοινωνίας» μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.
Πιο αναλυτικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Η τόλμη και η ελπίδα ήταν οι δύο πυξίδες που οδήγησαν τον Αναστάσιο σε αυτή τη διαδρομή, σταθερά δίπλα στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του.
Μέγας αναστηλωτής της ορθοδοξίας στην Αλβανία. Σε αυτό το μεγαλείο της ξεχωριστής προσωπικότητάς του υποκλινόμαστε. Διανοούμενος της πίστης και απλός υπηρέτης του πλησίον του. Φωτεινό παράδειγμα σοφίας και δράσης.
Φάρος αγάπης και προσφοράς. Φάρος της ορθοδοξίας».
Και πρόσθεσε:
«Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έλεγε: “Μαζεύουμε τις πέτρες που μας πετούν και με αυτές χτίζουμε σχολεία”. Το έλεγε και το εννοούσε. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα τον θρηνούν, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή.
Ο Αρχιεπίσκοπος υπήρξε γέφυρα φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς μας και κρίκος επικοινωνίας ανάμεσα στα δύο κράτη μας.
Θα μπορούσε δίκαια να αποκληθεί και ο διπλωμάτης της αγάπης, σε μια αποστολή που υπηρέτησε ο ίδιος με αδιαπραγμάτευτο δυναμισμό.
Είμαι από τους τυχερούς που γνώρισα και συνεργάστηκα από χρόνια με τον ιεράρχη μας, είναι ένας πλούτος προσωπικός, καθώς ήταν Άγιος και Σοφός, όπως τον είχε αποκαλέσει ο πατέρας μου.
Ένα πρόσωπο που σε κατακτούσε με τις γνώσεις του και ένας χαρακτήρας που σε καλούσε με το ύφος του να γίνεις καλύτερος.
Εκεί άλλωστε συναντώνταν και οι ρόλοι μας, στη δυνατότητα να καταλαβαίνουμε τα προβλήματα των αδυνάτων, των πολλών και να μάχεται για να δοθούν λύσεις, παρά τις δυσκολίες.
Ο Αναστάσιος υπήρξε πηγή υπερηφάνειας για τις Ελληνίδες, τους Έλληνες, ακούραστος και ταπεινός υπηρέτης στο ορθόδοξο ποίμνιο απανταχού της γης. Απέδειξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να είναι μια ζωντανή κοινότητα αγάπης και κοινωνικής μέριμνας, νιώθουμε μια βαθιά θλίψη απέναντι στο δέος και στη βαριά κληρονομιά που αφήνει.
Ως ποιμένας, έχτισε εκκλησίες, ενώ ως ταγός οικοδόμησε γέφυρες συνεργασίας μεταξύ λαών και θρησκειών. Έδειξε ότι μπορείς να είσαι Έλληνας και ταυτόχρονα οικουμενικός.
Τον αποχαιρετώ με το δικό του κάλεσμα, με το οποίο και ξεκίνησα: Τολμάμε να ελπίζουμε».
