«Να περπατάς χωρίς κεφάλι»

Περίεργη η συνάντηση με τον Αλέξανδρο Μπάμπη, από την Παλάσσα της Χιμάρας. Πέσαμε πάνω στην περίπτωση. Σε ένα μίγμα: από ζωγράφο, γλύπτη, πεζογράφο, ποιητή, κριτικό, αισθητικό και… βάλε.

Σου λέει ο Αλέξανδρος:

«Άμα γράφεις, μπορείς και να ζωγραφίσεις, και να τραγουδήσεις, και να κρίνεις… Έχεις το δαιμόνιο μέσα σου… για όλα… Απλά, στη ζωή σου, επέλεξες να ασχοληθείς, αποκλειστικά και μόνιμα, με το ένα.»

Αφού είναι πολυάσχολος, νομίζεις ότι όλα θα τα βρεις μισά κι ανάκατα. Όμως, δεν είναι έτσι. Σε πίνακα, σε προτομή, σε διήγημα, σε άποψη για ένα καλλιτέχνημα… διαπιστώνεις υψηλή ποιοτικά. Χειροπιαστό έργο με τα όλα του. Και… μένεις… ειλικρινά άφωνος.

Είναι βαθύς σε αυτό που λέει, σε αυτό που κάνει. Ένα παράδειγμα: Δείτε προσεχτικά, στην εικόνα το γλυπτό του Αλέξανδρου, που φέρει τον τίτλο:

«Να περπατάς χωρίς κεφάλι.»

Παρουσιάζει τον σημερινό άνθρωπο με κομμένο το κεφάλι. Έβαλε το κεφάλι του χάμω ο ίδιος άνθρωπος και το χτυπάει δυνατά με την μαγκούρα. Το κλωτσάει δυνατά με το πόδι του.

Η ιδέα του Αλέξανδρου είναι:

«Το σημερινό καθεστώς τον άνθρωπο, δηλαδή εμάς, όλους μας, μας θέλει χωρίς κεφάλι. Χωρίς σκέψη. Τούτη τη στιγμή κιόλας, σε δύσκολη εποχή, που μας χρειάζεται τόσο πολύ η ποιότητα της σκέψης.»