Ο Χρήστος Κολλάς ζει

Πάγωσαν οι καρδιές των Δερβιτσανιωτών και όλων των Ελλήνων της Αλβανίας στο άκουσμα της θλιβερής είδησης για τον άδικο χαμό του Χρή­στου Κολλά. Ο 28χρονος, νέος απ’ τη Δερβιτσάνη, γνωστός σε όλους για τη συμμετοχή του στους αγώνες για δημοκρατία στην Αλβανία και για τα δίκαια της Εθνικής Ελλη­νικής Μειονότητας, έμει­νε νεκρός από μια ύπουλη σφαίρα στην αυλή του Γε­νικού Προξενείου της Ελλάδος τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 28 Ιουνίου. Είχε ένα χρόνο περίπου, με το διορισμό του κ. Νί­κου Κανέλλου στο πόστο του Γενικού Προξένου στο Αργυρόκαστρο που υπηρετούσε στο βοηθητι­κό προσωπικό φρούρη­σης του Προξενείου.

Ήταν ο πάντα ακούρα­στος Χρήστος, για να βοη­θήσει στην όσο καλύτερη λειτουργία της αρχής, να βρεθεί δίπλα στο πρόβλη­μα του κάθε Βορειοηπειρώτη, αλλά και των Αλβανών που βρίσκονταν στην πόρτα του Προξενείου. Ήταν ο Χρήστος που με το γνήσιο χαμόγελό του προσπαθούσε να γλυκά­νει την αγωνία των αν­θρώπων που καθημερινά συσσωρεύονταν έξω από το Προξενείο για μία θεώ­ρηση. Ήταν ο Χρήστος ο Κολλάς που θα τον ανα­ζητούσαν ειδικά αδικημέ­νοι Δεροπολίτες και εκεί­νος έτοιμος και έξυπνα θα παρέμβαινε με το κατά δύναμιν.

Γι’ αυτό η είδηση για το χαμό του πίκρανε μέχρι απόγνωσης όλους όσους τον γνώριζαν και όσους άκουγαν για το τραγικό επεισόδιο.

Ο Χρήστος όμως, δεν ήταν μόνο ο καλός υπάλ­ληλος. Πάντοτε παρέμεινε ο άνθρωπος ο περήφα­νος για την ελληνική του ταυτότητα. Καμάρωνε γιατί ήταν Έλληνας και με επιμονή ήθελε πάντοτε αυτό να το καταλάβουν όλα τα μέλη της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Με τρόπο απλό όπως αυ­τός ήξερε, έκφραζε ότι η ψυχή του αισθάνονταν για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Τα λόγια του λίγα, τα έργα του πολλά. Και γι’ αυτό φυλακίστη­κε. Είχε διαπράξει το έγκλημα να ερωτευτεί το Έθνος του, την Πατρίδα του.

Πατριώτης ο Χρή­στος Κολλάς και ουδείς βρέθηκε να του το αμφισβητήσει. Γι’ αυτό και πολύ νωρίς επέστρεψε απ’ την Ελλάδα, γιατί έκτος των άλλων, πίστευε πως ο Ελληνισμός της Αλβανίας δεν πρέπει να χαθεί. Και με το κουράγιο του και τον τρόπο πως εκδήλωνε την αγάπη για τον τόπο, δίδασκε πολλούς. Βέβαια, έστω και φυσικά μα­κριά μας, θα συνεχίσει να παραδειγματίζει, να εμπνέει, να μιλάει ζωντανά σε γενιές που έρχονται.

Ίσως γι’ αυτό ο Θε­ός τον αξίωσε να φύ­γει η ψυχή του από την σκιά της ελληνι­κής σημαίας, εκεί που για λίγους γίνεται τέ­τοια τιμή. Στη σκιά της σημαίας που αγάπη­σε…

Ο Χρηστός Κολλάς ήταν ο άνθρωπος που τον χρόνο του αφιέρωνε στη Δερβιτσάνη, στα προβλή­ματά της, στα προβλήμα­τα της ασφάλειας και της τάξης, ειδικά μετά τις δύ­σκολες ώρες που ήρθαν στον τόπο μας. Πάνω απ’ όλα το Χρήστο τον ενδιέφερε η ενότητα στο χωριό και σε όλο το χώρο της Δερόπολης, γι’ αυτό και τον έβλεπες πάντοτε μετέχοντα σε ότι κοινωνικο-πολιτικό συνέβαινε στη Δερβιτσάνη. Επαγρυπνούσε την ενότητα την ψυχική των συγχωριανών του με τρόπο αυθόρμητο, με λό­για εύκολα, με την ίδια την ταπεινοσύνη του, ζη­τώντας απ’ όλους υποχωρητικότητα για να ξεπερασθούν οι δυσκολίες των ύπουλων σχεδίων εις βάρος της Εθνικής Ελλη­νικής Μειονότητας.

Ήταν ενεργό μέλος της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ” στο χωριό και εννοούσε σε κάθε λε­πτομέρεια τη σημασία της λέξης αυτής.

Διακεκριμένος για το κουράγιο, το θάρρος και πάνω απ’ όλα για το ήθος του, είχε αποκτήσει φί­λους πολλούς και αλβανούς αργυροκαστρίτες.

Τον αγαπούσαν και εκτιμούσαν όλοι γι’ αυτό και ο θρήνος την Δευτέρα στην κηδεία ήταν ασυ­γκράτητος και ράγισε τις καρδιές εκατοντάδων αν­θρώπων απ’ ύλη τη Δερόπολη που είχαν έρθει στον Ιερό Ναό “Κοίμηση της Θεοτόκου” στη Δερβιτσάνη για τον ύστατο χαι­ρετισμό με το Χρήστου.

Καταβεβλημένος ο π. Μιχαήλ Ντάκος που θα ήθελε να μην είχε προλά­βει να τελέσει την κηδεία αυτού του παλικαριού. Τιμή στον Χρήστο Κολλά απ’ το Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στο Αργυρό­καστρο κ. Κώστα Κακιούση. Σκοτωμένοι απ’ τη θλίψη και την οδύνη ο Πρόεδρος της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”, κ. Γιώρ­γος Λαμποβιτιάδης και ο βουλευτής της περιοχής και φίλος του εκλιπόντος, Βαγγέλης Ντούλες.

Συγκίνηση σε όλους και δάκρυ βαρύ απ’ τα λόγια που ήθελε να πει ο κ. Νί­κος Κανέλλος και τα διά­βασε η σύζυγός του, Μα­ρία Κανέλλου. Ήταν λό­για ενός ανθρώπου που με τον Χρήστο συνεργάστηκε στενά και γνώρισε τη συ­νέπεια, το θάρρος, τον πατριωτισμό, την περη­φάνια, τον ανθρωπισμό εκείνον.

Τα λόγια έλειπαν εκείνη την ημέρα στην Δερβιτσάνη, περίσσευε το δάκρυ, ο συλλογισμός πως το χτύ­πημα δεν ήταν τυχαίο. Ίσως χτυπήθηκε ο Χρή­στος, ο πιο γενναίος για να “στρώσουν οι άλλοι”.

Ο Χρηστός, όμως ζει! Ο Χρήστος θα ζει βαθιά στην ψυχή του κάθε Έλληνα της Αλβανίας. Το Χρήστο θα τον θυμούνται οι Δερβιτσανιώτες κι εμείς το ξέρουμε, διότι εί­δαμε τους νέους αυτού του χωριού πως αντιμε­τώπισαν το γεγονός. Πό­νος και θλίψη στην ψυχή τους, αλλά και υπόσχεση πως το έργο και ο βίος του Χρήστου Κολλά θα αποτελέσει γι’ αυτούς πα­ρακαταθήκη για τον τόπο μας.

Εκείνος έφυγε για να μείνει πάντα πολύ κοντά μας. Έφυγε τιμώμενος και ίσως του τύχαινε πε­ρισσότερη τιμή. Δεν το επέτρεψαν οι δυσκολίες και το φόρτος των ημε­ρών.

Του οφείλουμε περισσότερη τιμή του Χρήστου και ας του την αποδώσου­με μιμούμενοι αυτόν, προσευχόμενοι στα μνη­μόσυνα.

Και η γυναίκα του ας νιώθει τώρα πιο περήφα­νη για τον άντρα που ο Θεός της έδωσε. Τ’ αδέρφια του ας καμαρώνουν για το πως ο κόσμος θα θυμάται πάντα τον αδερφό μας Χρήστο!

Η κόρη του δεν έχει πα­ρά να του μοιάσει, καθώς θα μεγαλώνει με την αγά­πη για τον τόπο της, όπως οι Δερβιτσανιώτισσες ξέ­ρουν ν’ αγαπούν.

Πρέπει να ξέρουν όσοι άνανδρα τον χτύπησαν και τον πήραν μακριά μας πως ο Χρήστος ζει!

ΤΑ ΝΕΑ της Ομόνοιας, Σάββατο -5, Κυριακή 6 Ιουλίου 1997