Ο στωικός του «Σταυροπάζαρου»

Ο Τέλης Ντούβλης από τη Βάνιστα, έμαθε στην Αθήνα προπολεμικά το επάγγελμα του ράφτη.
Με το βελόνι, με το ψαλίδι, με μια παλιά ραπτομηχανή, με ένα σίδερο που ζέσταινε με ξυλοκάβρουνο, ράβοντας, ξηλώνοντας, σιδερώνοντας καθημερινά, πέρασε αρκετά χρόνια της ζωή του.

Η δουλειά του στηρίζονταν ελάχιστα πάνω σε ράψιμο καινούργιου ενδύματος. Εκείνη την περίοδο κυριαρχούσε το μπάλωμα και το μερεμέτι. Ο κόσμος πεινούσε, ήταν πάμπτωχος.

Όσες φορές επισκεπτόταν ο Καθοδηγητής τη γενέτειρά του, υποχρέωναν τον Τέλη να πάει στο Σπίτι Υποδοχής, να τον σιδερώσει.

Περίεργο, όμως, ο λόγος, η αιτία…, γιατί το σύστημα φυλάκισε, σκότωσε τον Τέλη στη φυλακή, δε μαθεύτηκε ποτέ. Γεγονός αυτό που παραμένει ακόμα μυστικό. Αίνιγμα, μεγάλη απορία.

Σε ένα σημείο «κλειδί» της πέτρινης πόλης, πλάι σε μαγαζιά που πουλούν παραδοσιακά αντικείμενα:
κεντήματα, ξυλόγλυπτα, πίνακες ζωγραφικής, διάφορα βιοτεχνικά είδη τουρισμού, βρίσκεται το ραφτάδικο, σε ενοικιαζόμενο χώρο, του Γιώργου. Υιου του Τέλη.

Σταματάει ο τουρίστας μπροστά στη τζαμαρία του με μισάνοικτη κουρτίνα, μπαίνει μέσα και φωτογραφίζει το ράφτη που γυρίζει το φθαρμένο γιακά μεταχειρισμένου πουκάμισου, στενεύει ή φαρδαίνει παντελόνι.

Ράβει και καινούργιο ένδυμα ο Γιώργος. Με τα σύνεργα του πατέρα του, που τον «κοιτάει» από την ασπρόμαυρη φωτογραφία, κρεμασμένη σε εμφανές μέρος του μαγαζιού, ο Γιώργος συνεχίζει την παράδοση. Την ανεβάζει ποιοτικά ψηλότερα.

Πριν το ‘90 εργάστηκε σκληρά και με βάρδιες, σε μεγάλη κρατική επιχείρηση. Αντιμετώπιζε με επιτυχία τα δύσκολα σημεία του κοστουμιού σε ραπτική φασόν.

Όσοι γνωρίζουν καλά το Γιώργο Ντούβλη στο Αργυρόκαστρο, τον αποκαλούν ανεπιφύλακτα: «Πιστό εκπρόσωπο της τελειότητας, πραγματικό Κύριο όχι μόνο στο επάγγελμα. Με φιλοτιμία – μεγαλείο, παράδειγμα προς μίμηση…».

Τον διακρίνει η υπομονή και η σοβαρότητα. Είναι ο στωικός του «Σταυροπάζαρου».

16.06.2016