«Οι δικές μου λίρες…»

Του Σπύρου Μαντά

ΑΠΟ ΤΟ 1982…

Στα 41 χρόνια που μελετώ, που διαβαίνω τα πέτρινα γεφύρια, απ’ τα πολλά που συναντώ απέναντι, παραμένει ανεκτίμητη -καλύτερη ανταμοιβή μου- η γνωριμία με άγνωστους μέχρι χθες ανθρώπους.

Σαν τον Ηλία Κέρε, για παράδειγμα, που, στις πλαγιές του Μοράβα, στην πλάτη της Κορυτσάς, επέμενε να με φιλοξενήσει στο ένα, το μοναδικό του δωμάτιο· σαν τους Σίμο και Πύρρο που, στη Ζαγοριά της Πρεμετής, μου απέδειξαν πως μπορούν να συνομιλούν με ζώα και φυτά, αφήνοντάς με με το στόμα ανοικτό· σαν τον Ντίνε Τσέλα που, σ’ ένα φτωχικό χωριό του Δέλβινου, έστειλε τη γυναίκα του, παρά τις αντιρρήσεις μου, ψηλά στο βουνό να φέρει ένα πορτοκάλι για να στύψει στην πέστροφα που μόλις μου ’χε ψήσει -δεν είχε λεμόνια, αλλά ο ξένος γι’ αυτόν παρέμενε πρόσωπο ιερό.

Κάτι τέτοιες, αναπάντεχες, αλλά πέρα για πέρα ανθρώπινες συμπεριφορές, αποτελούν τις δικές μου λίρες που, απλόχερα, χωρίς να σκάψω πολύ, μου αποκάλυψαν και συνεχίζουν να μου αποκαλύπτουν τα πετρογέφυρα…