Παλιά οι ξενιτεμένοι με μικρότερο πουγκί είχαν μεγαλύτερη θέληση

ΑΙΧΜΕΣ

Οι ξενιτεμένοι, παλιά, λειτουργούσαν διαφορετικά. Δεν περίμεναν από κανέναν να κάνει τη δικοί τους δουλειά. Για να αποπερατώσουν ένα έργο στον τόπο τους, στηριζόταν στις πλάτες τους, στις οικονομίες τους κι ας δεν είχαν άνεση εκείνη τη δύσκολη εποχή.

Σκεφτόταν τι μπορούν να κάνουν ομαδικά, αποφάσιζαν από κοινού, για το πώς θα κτίσουν την εκκλησία, το καμπαναριό, τη Μονή, τη γέφυρα, το πηγάδι, το αλώνι, πώς θα κατασκευάσουν το δρόμο με καλντερίμι…

Βλέπεις τώρα ωραία παλιά έργα, με θαυμάσια αρχιτεκτονική: τη Μονή των Ραβενιών, την Ευαγγελίστρια της Βάνιστας, το Μοναστήρι της Δούβιανης, της Πέπελης, του Δρυάνου… και λες πώς τα κατάφεραν να του φτιάξουν οι παλιοί τόσο καλά και σε δύσβατα μέρη;! Και να είναι τα πάντα μακριά: Το νερό, τα οικοδομικά υλικά, οι δρόμοι χάλια, οι μαστόροι περιζήτητοι…

Τώρα εμείς, με λίγες εξαιρέσεις, μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο σακί, μας έγινε εμμονή, συνέχεια απλώνουμε το χέρι.

Φαίνεται, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, είναι να φροντίζουμε μόνο το σπίτι μας, ενώ το κοινόχρηστο έργο, περιμένουμε να μας το φτιάξει άλλος. Γι’ αυτό και το έργο αυτό δεν γίνεται.

Δυσκολευόμαστε να ανακαινίσουμε, σε ετοιμόρροπο παμπάλαιο μοναστήρι, ακόμα μια απλή σκεπή.

2019