Πενθώ για το φίλο μου
Τον αδελφικό, το Φώτη, που έφυγε και δεν προλάβαμε να τα πούμε όλα. Είχαμε να πούμε πολλά, τα 63 χρόνια φιλίας δεν μας φτάσανε. Όταν αυτή η φιλία ήταν στα σπάργανα, εμείς ήμασταν αμούστακοι, δυο χωριατόπουλα που συναντηθήκαμε τυχαία στο Αργυρόκαστρο, για να γίνουμε δάσκαλοι. Δεν ξέρω πως και γιατί γίναμε φίλοι, στο χαρακτήρα δεν μοιάζαμε και πολύ, εκείνος δυναμικός, εγώ μαζεμένος, εκείνος χαριτωμένος και αστείος, εγώ σοβαρός, εκείνος ήθελε να παίζει ποδόσφαιρο, εγώ βόλεϊ. Κατά τ’ άλλα, στις κουβέντες μας τα βρίσκαμε, θέλαμε την αλήθεια, θέλαμε το δίκαιο. Μαζί στα διαλείμματα, μαζί στις εκδρομές και τις πεζοπορίες για τέσσερα χρόνια.
Χωριστήκαμε όταν πιάσαμε δουλειά και ξανανταμώσαμε κατά τη στρατιωτική μας θητεία. Στην ίδια πόλη, στον ίδιο λόχο στην ίδια ομάδα. Εκεί η φιλία ήρθε και έδεσε, γίναμε αδέρφια. Κι όταν ξαναβρεθήκαμε μακριά, δεν χαθήκαμε, ίσα-ίσα. Τότε ήταν που η φιλία μας “επεκτάθηκε” και στις οικογένειές μας, στους γονείς μας, στα αδέρφια μας, στις αδελφές μας.
Όταν παντρευτήκαμε, η φιλία δυνάμωσε. Η Μαρίνα του Φώτη και η γυναίκα μου, η Χρυσάνθη, έγιναν φίλες. Μέναμε μακριά, αλλά ταξιδεύαμε για να βρεθούμε κοντά. Μετά τον ξεριζωμό, συναντηθήκαμε στην Αθήνα. Μαζί τις περάσαμε τις πρώτες δυσκολίες, μαζί και τις χαρές: τις γιορτές, τους γάμους των παιδιών μας και πολλά άλλα. Τα τελευταία χρόνια, απομακρυνθήκαμε λιγάκι, αλλά η φιλία, ο αλληλοσεβασμός, η εκτίμηση και η αγάπη παρέμεινε δυνατή.
Χθες ο Φώτης έφυγε. Νωρίς και βιαστικά. Για πάντα, ταλαιπωρημένος από τις αρρώστιες και τις αδικίες της πολιτείας και περιτυλιγμένος από την αγάπη της οικογένειάς του. Της αγαπημένης του Μαρίνας, του Αλέξανδρου, του Ηλία, του Άλκη, των εγγονών του και των υπολοίπων μελών. Την ήθελε και την ένιωθε αυτή την αγάπη και ήξερε να την έδινε. Και όχι μόνο την αγάπη! Χωρίς να το λέει μεγαλόφωνα.
Τους πίκρανες όλους, Φώτη μας, με πίκρανες πολύ Φώτη μου. Και του πολλούς σου φίλους. Έφυγες με ένα μεγάλο μεράκι, το μεράκι του τόπου μας, το μεράκι των ανθρώπων εκεί πάνω. Αυτό σε απασχολούσε όλη σου τη ζωή, τα κοινά, το καλό όλων των ανήμπορων ανθρώπων! Και γι’ αυτά τα ιδανικά, κάποιες φορές γινόσουνα και εκρηκτικός και εγώ που σε γνώριζα τόσο καλά σε δικαιολογώ απόλυτα. Είχες δίκιο, φίλε μου Φώτη, ήσουν εξαιρετικός, καλλιεργημένος και με βαθιές γνώσεις. Έμαθα πολλά από σένα και σου είμαι ευγνώμων. Για την υπόλοιπη ζωή μου, θα σε έχω δίπλα μου…
Αιωνία η μνήμη σου, καλέ μου φίλε!
Μιχάλης ΚΙΟΣΕΣ
