Πώς η τριχιά «έσκαψε» την πέτρα στο «Σερτό του Δούκα»

Ο Βασίλης Λίλλης, ο ζωγράφος που επηρέασε θετικά με διάφορους τρόπους, αλλά πιο πολύ με την ευαίσθητη ψυχή του καλλιτέχνη, για να γεμίσει η Δερβιτσάνη με ζωγράφους, στα νιάτα του είχε μια εμμονή:

Συχνά έπαιρνε φίλους του και φωτογραφίζονταν στο «Σερτό του Δούκα». Και τις φωτογραφίες τις συγκέντρωνε, τις έκανε συλλογή.

Ακουμπούσαν στο πέτρινο κτίσμα του σερτού, ακριβώς όπως στη φωτογραφία που βλέπετε, και πόζαραν με το πρόσωπο γυρισμένο πότε προς το χωριό και πότε προς τον κάμπο. Σαν να επιθυμούσαν να μεταφέρουν στο σήμερα παραστάσεις από το χθες.

Το παράπονό του, που το εκφράζει όποτε βρίσκει αφορμή, είναι:

-Από τους πολλούς σερτούς, θα ήταν θαύμα, να διατηρούνταν ατόφιος, σε καλή κατάσταση τουλάχιστον ένας. Για να είχαν οι νέοι σημείο αναφοράς. Να έβλεπαν σήμερα πώς έσβηναν παλιά τη δίψα τους οι κάτοικοι του χωριού, πώς πότιζαν οι Δερβιτσώτες τα ζωντανά τους στην πέτρινη κορίτα του σερτού και πώς η τριχιά, που τραβούσε προς τα πάνω τον γεμάτο κουβά με νερό, «έσκαψε», την πέτρα…