Πώς το «Σπασμένο καράβι» τη δεκαετία του ’80 πέρασε τα ελληνο – αλβανικά σύνορα

Χθες λάδι η θάλασσα στην Πάργα, σήμερα θαλασσοταραχή. Βρέχει από το πρωί με την κανάτα. Αν θα ζούσε τώρα ο συγχωρεμένος ο πατέρας μας και θα τον ρωτούσαμε: «Τι κάνει έξω;». Θα μας έλεγε: «Δεν βλέπω από τα σταλάματα…»

Και θα τρίζαμε τα γέλια…

Ένας μικρούλης στο διπλανό διαμέρισμα, που η μανία του είναι να παίζει με τα κύματα, λέει κλαίγοντας στη μάνα του: «Μανούλα μου, η βροχή μας βραχεί τη θάλασσα!».

Πάνω από τη βεράντα, αντικρίζοντας το αφρισμένο κύμα να χτυπάει δυνατά το ακρογιάλι, να ταρακουνάει τις βαρκούλες στην ακτή, ο νους μας πάει σε ένα παλιό αγαπημένο μας τραγούδι: Στο «Σπασμένο καράβι».

Περνούσε τότε τα σύνορα «παράνομα» ραδιοφωνικά και το ακούγαμε στην μικρή μας υπέροχη Πατρίδα, στην Βόρεια Ήπειρο.

Κι αναστατωνόμασταν … λιώναμε …

Το τραγούδι – κρυφό καμάρι μας – με τα εξαναγκαστικά ανοίγματα που επιχείρησε η «χώρα τον αετών» στη δεκαετία του ‘80, «μπήκε» στην Αλβανία με ένα ελληνικό καλλιτεχνικό συγκρότημα από την Κρυσταλλοπηγή.

Το τραγούδι «Σπασμένο καράβι» πέρασε τα σύνορα, όμως ο ερμηνευτής του, ο Κώστας Κάραλης, έμεινε απ’ έξω. Προς την πλευρά της πατρίδας του.

Δεν του επέτρεπαν, με τίποτε οι αλβανοί τελωνιακοί, να μπει μέσα, στην «πεντακάθαρη χώρα» από ξένους επηρεασμούς και σατανικές εκδηλώσεις, με μούσι. Έπρεπε να το αφαιρέσει. Να ξυριστεί και να περάσει.

Έφτασε το θέμα μέχρι την Κεντρική Επιτροπή…

Μόνο με ρητή διαταγή – του «Μεγάλου Καθοδηγητή» – πέρασε τα σύνορα αξύριστος ο τραγουδιστής.

Στα πρώτα υποχρεωτικά ανοίγματα, που έκανε τότε η χώρα, ο Χότζα, για κάθε αλλαγή είχε και την ανάλογη δικαιολογία. Είπε κοντολογίς, για τον αξύριστο τραγουδιστή: «Να μπει στη χώρα όπως είναι. Γιατί, το περιεχόμενο του τραγουδιού του δείχνει την ταλαιπωρία του βαρκάρη μέσα στην ταραγμένη θάλασσα. Αυτός είναι ο λόγος που έχει μούσι …»

Κι ο τραγουδιστής – «βαρκάρης», ακολούθησε το τραγούδι του. Πέρασε τα απροσπέραστα σύνορα. Σε συνέχεια κατάκτησε το φιλόμουσο αλβανικό κοινό με την ερμηνεία του, μα περισσότερο ενθουσίασε εμάς τους Βορειοηπειρώτες με το:

Σπασμένο καράβι να ‘μαι πέρα βαθιά/ έτσι να ‘μαι. / Με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά,/ να κοιμάμαι…

………………….…………………………………………………………………………………………………..

Να ‘ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά/ έτσι να ‘ναι./ Και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά,/ να κοιτάνε…

24.01.2021