Πριν από τη μάχη, οι Σπαρτιάτες έσκαψαν ο καθένας τον τάφο του για να είναι έτοιμοι για όλα

Δεν κουνούσαν τα δόρατά τους για εντυπωσιασμό. Δεν έβγαζαν κραυγές. Δεν φώναζαν «θάνατος στους εχθρούς». Αντί γι’ αυτά, έσκυψαν στο χώμα και έσκαψαν. Ο καθένας τον δικό του τάφο. Ήξεραν ότι μπορεί να μην τον ξανασκάψει κανείς.

Πριν από τη μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ., εκεί όπου οι Πέρσες πίστευαν πως θα συντρίψουν για πάντα τις ελληνικές πόλεις, οι Σπαρτιάτες έδωσαν άλλο μήνυμα. Ένα τελετουργικό που δεν βασιζόταν στην ελπίδα, αλλά στην προετοιμασία για το τέλος. Στον Πλούταρχο διαβάζουμε ότι έσκαψαν τους δικούς τους τάφους και περίμεναν τη μάχη σαν να ήταν η τελευταία τους μέρα. Και ήθελαν να είναι έτοιμοι.

Για τους Λακεδαιμόνιους, η νίκη δεν ήταν εγγυημένη. Η θυσία, όμως, ήταν. Ο καθένας τους στάθηκε πάνω από το ίδιο του το μνήμα, κρατώντας τη σάρισά του. Ήταν αποφασισμένοι να μη γυρίσουν ποτέ στην πατρίδα τους ηττημένοι.

Η σκηνή αυτή δεν είναι μυθολογία. Είναι καταγεγραμμένη από τον ίδιο τον Πλούταρχο στα «Αποφθέγματα Λακωνικά». Κι αυτό που περιγράφει δεν είναι απλώς στρατιωτική τακτική – είναι πολιτισμός. Ένα σύστημα αξιών όπου ο πόλεμος δεν ήταν ηρωισμός, ήταν καθήκον. Και ο θάνατος, καθημερινότητα.

Όταν ήρθε η ώρα της μάχης, ο περσικός στρατός βρέθηκε απέναντι σε άντρες που δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Γιατί είχαν ήδη αποχαιρετήσει τη ζωή τους. Και γι’ αυτό κέρδισαν. Με το χώμα ακόμα νωπό κάτω από τα πόδια τους.

Πηγή: sportime.gr