«Σαν τρώμε βραδινό, δεν τινάζουμε το τραπεζομάντηλο…»

Τη νύχτα, δεν σκουπίζουμε το σπίτι, έλεγε η προκατειλημμένη γριά Μάνα μου.
Με σοβαρό ύφος, ότι ανάφερε τα πίστευε κιόλας, αράδιαζε κι άλλα:
Δεν βγάζουμε τη στάχτη του τζακιού έξω.
Σαν τρώμε βραδινό, δεν τινάζουμε το τραπεζομάντηλο. Το μαζεύουμε, μαζί με τα τρίμματα, για να το τινάξουμε την επόμενη.
Δεν κόβουμε τα νύχια …
Τη ρωτάμε όλο περιέργεια, εφόσον μας εντυπωσιάζουν τα λεγόμενά της:
-Μα, γιατί συμβαίνει αυτό; Πάνω σε ποια λογική στηρίζονται όλα αυτά;
Απαντάει η Μάνα μου:
-Γιατί έτσι το έχουμε βρει από τους παλιούς…
Με απλό τρόπο, με λίγες λέξεις, περνάει το μήνυμα της διαχρονικότητας. Λέει πώς λειτουργεί η παράδοση.
Κι όμως, η παράδοση του τόπου μας έχει την καθαρή εξήγηση. Αν κάνεις το αντίθετο, τότε είναι «γουρσουζιά», φεύγει η τύχη από το άτομο και το σπίτι…
Από «Το βιβλίο της μάνας μου», που σιγά – σιγά στήνεται και πλησιάζει η ώρα της έκδοσής του…
19.01.2018