Σε αυτή την πόρτα φυλακής τ’ Αργυροκάστρου…

Σε αυτή την πόρτα φυλακής τ’ Αργυροκάστρου…

Όταν σε φυλάκιζαν στο δικτατορικό σύστημα στην Αλβανία, από τις πρώτες μέρες κιόλας της ανάκρισης, ειδοποιούσαν την οικογένειά σου, για να σου φέρει στρώμα, προσκέφαλο και σκέπασμα για να κοιμηθείς στο σκοτεινό κελί.

Για τον προφυλακισμένο πατέρα μου, η μάνα μου καταστεναχωρημένη ετοίμασε ένα πρωί τα πράγματα, τα τύλιξε με σεντόνι, τα ζάλωσε με τριχιά στη ράχη της και τράβηξε για τη δημοσιά.

Με την ελπίδα ότι κάποιο αυτοκίνητο θα σταματήσει να την πάρει. Σε αυτά που κατέβαιναν από το χωριό μας, είχε περισσότερο το νου της.

Πέρασε το πρώτο, τίποτα…, το δεύτερο, ούτε…, το τρίτο… το τέταρτο… Κανένα δεν σταμάτησε. Οι οδηγοί λοξοκοιτούσαν τη ζαλωμένη μάνα μου κι έκαναν σάμπως δεν την έβλεπαν… Δύσκολη εποχή. Δεν ήξεραν τι να έκαναν…

Ο Γιώργος Κονόμος (Κινεμάς) φρέναρε, φόρτωσε τα ρούχα κι όταν έφτασαν στ’ Αργυρόκαστρο, τα κατέβασε ο ίδιος από τ’ αυτοκίνητο και τα έβαλε μπροστά σ’ αυτή την πόρτα φυλακής. Σήμερα ερείπιο. Για να βγει μετά ο άψυχος αστυνομικός της βάρδιας και να τα πάρει μέσα.

Σχετικά άρθρα: